نیاز به پروتئین در فعالیت ورزشی

نیاز به پروتئین در فعالیت ورزشی

فعالیت های استقامتی شدید باعث افزایش اکسایش لوسین می شود. از آن جایی که لوسین یک اسید آمینه ی ضروری است و نمی توانند در داخل بدن سنتز شود، بنابراین نیاز به پروتئین رژیم غذایی باید افزایش یابد. مطالعات با استفاده از روش تعادل نیتروژن تایید کرده اند، نیاز به پروتئین رژیم غذایی برای ورزشکارانی که در تمرینات استقامتی درازمدت شرکت می کنند بالاتر از افراد بی تحریک است. با این حال ، این نتایج توسط دانشمندانی که تفاوتی در تعادل لوسین و نیتروژن در افراد فعال تر را گزارش نکرده و یا حتی پیشرفت آن را نشان دادند، مورد سوال است.

هنگام فعالیت ورزشی، جذب گلوتامات و BCAA از خون افزایش می یابد. در همین زمان ، تولید و رهایش آلانین و گلوتامین توسط عضله افزایش می یابد که تقریبا رابطه ی خطی با شدت فعالیت دارد. در شدت های فعالیت زیر۷۰ درصد VO_2max ، هیچ یا اندک تغییری در غلظت اسیدهای آمینه درعضله اسیدهای آمینه در عضله رخ می دهد. در شدت های فعالیت بالای ۷۰درصدVO_2max ، کاهش سریعی در غلظت گلوتامین و گلوتامات درون عضلانی مشاهده می شود. اعتقاد بر این است که آزادسازی آلانین و گلوتامین توسط عضله ، آمونیاک را از عضله خارج و آن را به کبد منتقل می کند. در آن جا، این اسیدهای آمینه آمین زدایی شده و آمونیاک به اوره تبدیل و سرانجام دفع می شود.

در فعالیت های ورزشی درازمدت یا فعالیت های بسیار شدید، تعادل منفی خالص پروتئین که در شرایط طبیعی در ساعت های پس از صرف غذا دیده می شود، افزایش می یابد. تجمع اسیدهای آمینه ای که در عضله متابولیزه نمی شوند( مانند لیزین و ترانونین) افزایش می یابد. این موضوع که این رویداد به دلیل افزایش تجزیه ی پروتئین است یا کاهش سنتز آن و یا هر دو، مشخص نیست.

نیاز به پروتئین در فعالیت ورزشی

از فعالیت های مقاومتی، میزان بازگردش پروتئین به دلیل سرعت یافتن هر دو روند سنتز و تجزیه پروتئین، افزایش می یابد. پس از تمرینات مقاومتی تجزیه ی پروتئین عضله کم تر از سنتز آن افزایش می یابد(بیولو و همکاران۱۹۹۵، ۱۹۹۹؛ فیایپس و همکاران ۱۹۹۷، ۱۹۹۹). بالا رفتن تجزیه و سنتز پروتئین موقتی است اما در ۳ تا ۲۴ ساعت پس از فعالیت نیز وجود دارد. با این حال ، میزان بازگردش پروتئین پس از ۴۸ ساعت به سطح پایه باز می گردد. به نظر می رسد این نتایج در فعالیت های مقاومتی یا فعالیت های پویا در یک شدت نسبتا بالا صادق است. به نظر نمی رسد که فعالیت های استقامتی پویا با شدت کم تا متوسط ، آثار مشابهی بر میزان باز گردش پروتئین عضله داشته باشند. با این حال، مطالعات نشان داده اند، فعالیت های استقامتی ممکن است باعث افزایش اکسایش پروتئین شود. این امر به ویژه در مراحل پایانی فعالیت های بسیار طولانی مدت و در شرایطی که گلیکوژن عضله تخلیه شده قابل مشاهده است.

برآورده شده که سهم پروتئین در تامین هزینه ی انرژی مصرفی در شرایط استراحت حدود ۵تا۱۵ درصد است. هنگام فعالیت ورزشی ، این سهم نسبی احتمالا به دلیل افزایش تقاضای کربوهیدرات و چربی به عنوان سوخت ، کاهش می یابد. هنگام فعالیت های بسیار طولانی مدت، زمانی که دسترسی به کربوهیدرات محدود می شود، سهم پروتئین در انرژی مصرفی می تواند تا حدود ۱۰ درصد هزینه ی انرژی مصرفی افزایش یابد. بنابراین، اگرچه کل اکسایش پروتئین هنگام فعالیت های استقامتی افزایش می یابد، اما سهم نسبی پروتئین در تامین انرژی مصرفی هم چنان در حد اندکی باقی می ماند. به علاوه، ظاهرا اسیدهای آمینه ی اکسید شده از تجزیه ی پروتئین های میوفیبریلی مشتق نمی شوند(کاسپرک و اسنیدر۱۹۹۸). در واقع ، فقط ۶ اسیدآمینه ی موجود توسط عضله اکسید می شوند.

نیاز به پروتئین در فعالیت ورزشی