بی تمرینی

بی تمرینی

برخی مواقع کاهش تمریناتی یا عدم تحرک کامل باعث کاهش عملکرد فیزیولوژیکی و ورزشی می شود.

تغییر در قدرت و توان عضلانی : زمانی که عضلات اسکلتی بی تحرک، می شوند به طور قابل توجهی از نظر اندازه کوچک می شوند که به آن آتروفی می گویند. این موضوع با کاهش قابل توجه در قدرت و توان عضله همراه می باشد. بی تحرکی کامل موجب آتروفی سریع میشود ولی حتی دوره طولانی از کاهش فعالیت موجب آتروفی تدریجی می شود که سرانجام می‌تواند موجب آتروفی قابل ملاحظه ای شود .

تحقیقات تایید کردند که قدرت و توان عضله به هنگام توقف تمرینات کاهش می یابد، ولی این تغییرات در چندماه اول ناچیز است.

آتروفی عضلات باعث کاهش قابل توجهی در توده عضلانی و آب موجود در آن می شود. زمانی که عضلات مورد استفاده قرار نگیرند، دفغات تحریکات عصبی در آنان کاهش می یابد و فراخوانی طبیعی تارها را قطع میشود. بنابراین قسمتی از کاهش قدرت که با قطع تمرین همراه است می تواند بر اثر ناتوانی در فعال کردن برخی تارهای عضلانی باشد.

تحقیقات نشان داده است که پس از پایان تمرینات ورزشکاران می تواند قدرت کسب شده را برای مدت ۶ هفته حفظ کند. از طریق ادامه تمرینات برای هر ۱۰ تا ۱۴ روز یکبار به ورزشکاران می توانند قدرت کسب شده را به مدت طولانی حفظ کنند . برای ورزشکاران آسیب دیده حرکات ساده ایزومتریک ای به منظور نوتوانی بسیار موثر هستند؛  زیرا، شدت آن را می‌توان در درجه بندی کرد و نیازی به حرکت مفصل ندارند.

تغییرات در استقامت عضلانی : عملکرد استقامتی عضله پس از دو هفته بی تحرکی کاهش می یابد. همانطور که می دانید فعالیت آنزیمهای اکسایشی مثل سوکسینات دی هیدروژناز و سیتوکروم اکسیداز در پی یک یا دو هفته بی تحرکی به میزان ۴۰ تا ۶۰ درصد کاهش می یابد. در مقایسه زمانی که ورزشکاران تمرین خود را قطع می‌کنند فعالیت آنزیمهای گلیکولیتیکی عضلات آنها مثل فسفوریلاز و فسفو فروکتوکیناز برای مورد حداقل ۴ هفته یا اصلاً تغییر نمی کنند و یا تغییر بسیار جزیی دارند. در واقع ظرفیت عضلات برای فعالیت های غیرهوازی برای مدت بیشتری نسبت به ظرفیت آنها جهت فعالیت‌های هوازی حفظ می‌شود.

همچنین طبق تحقیقی نشان داده شد، روند بهبود ظرفیت شناگران تمرین کرده که برای ذخیره گلیکوژن عضله ظاهراً به دنبال ۴ هفته  بی‌تحرکی برعکس می شود.

از اندازه گیری لاکتاک و و ph خون نیز پس از انجام یک کار استاندارد در ارزیابی تغییرات فیزیولوژیکی ناشی از تمرین و بی تمرینی استفاده می شود.  البته لازم به ذکر است که میزان این فاکتور را به طور کلی دستگاه های هوازی و غیرهوازی تولید انرژی را به آرامی تغییر کرده و تحت تاثیر چند روز استراحت قرار نمیگیرند. فقط در هنگام بی تحرکی کامل این تغییرات به عملکرد ورزشکار در هفته اول یا دوم صدمه میزنند .

در مورد تغییراات شبکه مویرگی در اثر بی تمرینی برخی تحقیقات مطرح کردند که شبکه مویرگی عضلات می توانند بر اثر بی تمرینی کاهش یابند. تحقیق عملکرد قلبی عروقی آزمون دنیای که ۲۱ روز استراحت مطلق داشتند، در انجام یک کار مشابه پیش و پس از ۲۱ روز استراحت در تخت مورد ارزیابی قرار گرفت . اثرات  ۲۱ روز استراحت روی دستگاه قلبی عروقی شامل موارد زیر بود قابل توجه در ضربات قلب زیر بیشینه ،۲۵ درصد کاهش در حجم ضربه زیر بیشینه ،۲۵ درصد کاهش در حداکثر برون ده قلبی و ۲۵ درصد کاهش در حداکثر اکسیژن مصرفی .

بنابرین می‌توان نتیجه گرفت که افراد تمرین کرده نمی توانند  بدون تمرین استقامتی آمادگی را برای مدت زیادی حفظ کنند.

پژوهش های علمی نشان داده اند که ضعف عملکرد دستگاه قلبی عروقی پس از چند هفته بی تمرینی به میزان زیادی به علت کاهش حجم خون است که به نوبه خود حجم ضربه قلب را کاهش میدهد .

همچنین  تحقیقات تغییراتی را در عمل کردن استقامت این آزمون تمرین کرده در هنگام بی تحرکی نشان داده اند ، این کاهش در استفامت قلبی عروقی بسیاربیشتر از کاهش قدرت توان و استقامت عضلانی برای یک دوره بی تحریکی مشابه است ، بی تحرکی می‌توان کاهش قابل توجهی در VO_2maxبه وجود آورد .

آمادگی جسمانی را می‌توان به سه جلسه تمرین در هفته حفظ کرد ولی در جلسه تمرینی کمتر از آن منجر به کاهش قابل توجهی در آمادگی جسمانی فرد می شود .کاهش در تکرار و مدت تمرینی ظرفیت هوازی را کاهش می دهد. این کاهش زمانی قابل توجه می شود که تکرار و مدت  تمرین به میزان تمرین معمولی و منظم فرد برسد ظاهرا شدت تمرین نیز نقش بسیار مهمی در حفظ توان هوازی به هنگام دوره کاهش و تامین ایفا می کند .

تحقیقات انجام شده پیشنهاد می کنند که شدت تامین باید حداقل ۷۰ درصد به VO_2max باشد تا پیشرفت هایی که بر اثر تمرین در VO_2max به وجود می‌آید حفظ کند.