رزوراترول

رزوراترول

در غلظت بسیار بالایی در پوست انگور و همچنین در تاک، ریشه، دانه و ساقه درخت انگور (همچنین به طور طبیعی در بادام زمینی و توت) یافت می شود. رزوراترول، یک مولکول طبیعی استیل بینوئید است که خواص آنتی اکسیدانی نیرومند را با خود دارد و جهت افزایش سلامتی، استقامت و برگشت به حالت اولیه ورزشکاران، به بازار عرضه می شود.

عملکرد رزوراترول:

آزمایشات حیوانی انجام شده پیشنهاد می کند که رزواترول، توسط افزایش قابل توجه در اندازه و تعداد میتوکندری عضله ممکن است به افزایش استقامت یک ورزشکار کمک کند. میتوکندری به عنوان نیروگاه سلول نیز شناخته می شود، که مسئول تجزیه کربوهیدرات، پروتئین و چربی در حضور اکسیرن، جهت تولید انرژی ATP  مورد نیاز برای راه اندازی عملکرد است. افزایش تعداد میتوکندری اجازه می دهد تا انرژی بیشتری در طول تمرین تولید شود. در نتیجه استقامت را افزایش می دهد.

با داشتن ویژگی های آنتی اکسیدانی قوی، رزوراترول جهت کمک به خنثی سازی برخی از آسیب های ناشی از انتشار گونه های اکسیژنی بسیار واکنش پذیر ROS که اغلب در یک نسبت سریع تری از انچه که سیستم دفاعی بدن بتواند در طول تمرینات سنگین کنترل کند تولید می شوند، تبلیغ می شود.

تصور می شود رزوراترول موجب افزایش برگشت به حالت اولیه شده و همچنین ممکن است به عنوان یک درمان طبیعی مطلوب برای شرایطی با مبنای التهاب همانند، آرتریت به کار گرفته شود که در میان ورزشکاران معمول است.

مصرف رزوراترول در ورزشکاران ممکن است از افزایش استقامت و برگشت به حالت اولیه سود ببرند.

میزان مصرف:

مطالعات حیوانی میزان مصرف روزانه ۲۲ میلی گرم رزوراترول را برای هر کیلوگرم وزن بدن یا ۴۰۰ میلی گرم را استفاده کرده اند که بسیار بیستر از قابل دسترس از طریق مکمل بوده ( به طور معمول ۳۰ تا ۵۰ میلی گرم) و همچنین که میزان ثبت نشده به عنوان بی خطر برای انسان می باشد. پوست انگور تازه محتوی حدود ۱۰۰ تا ۵۰۰ میکروگرم رزوراترول در هر گرم است.

به نظر می رسد استفاده از رزوراترول توسط بیشتر افراد به خوبی قابل تحمل باشد، اما بی خطر بودن مصرف طولانی مدت آن هنوز مشخص نشده است.

رزوراترول توسط افزایش تعداد میتوکندری و تنظیم آنزیم ها و ژن هایی که بر عملکرد میتوکندری اثر می گذارند، به عنوان یک ژن ضد چاقی نشان داده شده است و بدین وسیله ممکن است به تسهیل کاهش چربی در ورزشکارانی کمک کند که خواستار ترکیب بدنی پایین تری هستند (بایلی و همکاران ۲۰۱۱)