مصرف پروتئین هنگام فعالیت استقامتی

مصرف پروتئین هنگام فعالیت استقامتی

همواره ورزشکاران رشته های استقامتی می پرسند آیا پروتئین‌ها هنگام فعالیت‌های استقامتی باید خورده شوند؟؟

تعداد قابل ‌توجهی از پژوهش‌ها نشان داده‌اند هنگام فعالیت ورزشی، اسیدهای آمینه از عضلات ترشح، اکسید و فراخوان می‌شوند. بنابراین، این‌ موضوع استفاده و اهمیت پروتئین هنگام فعالیت‌های استقامتی را نشان می‌دهد. بیشتر این مطالعات روی اسیدهای آمینه شاخه‌دار – لوسین، ایزولوسین و والین – متمرکز شده‌اند. به ‌نظر می‌رسد با افزایش شدت تمرین‌های استقامتی، استفاده از اسیدهای آمینه شاخه‌دار نیز به همان نسبت افزایش می‌یابد. این مطالعات نشان می‌دهند هنگام فعالیت ورزشی استقامتی، اسیدهای آمینه استفاده می‌شود و بنابراین افزایش نیاز ورزشکاران به پروتئین دریافتی روزانه را نشان می‌دهد. با وجود این، پرسش این است که آیا خوردن پروتئین‌ها هنگام یک فعالیت، ضروری و مفیدتر است یا پیش و بعد از تمرینات و مسابقات ؟؟

مصرف پروتئین هنگام فعالیت استقامتی

برخی پژوهش‌ها نشان داده‌اند خوردن پروتئین هنگام فعالیت ورزشی می‌تواند عملکرد استقامتی را افزایش دهد. دراین ‌باره چندین نظریه ارائه ‌شده است:

استفاده از پروتئین برای تولید انرژی: نشان داده شده ‌است خوردن اسیدهای آمینه شاخه‌دار و تامین میانجی‌های چرخه کربس، مسیرهای تولید انرژی و متابولیسم پروتئین‌های خورده ‌شده را میسر می‌کند.

افزایش تحریک ترشح انسولین: نشان داده شده ‌است که مکمل ترکیبی از کربوهیدرات و پروتئین، ترشح انسولین را پس ‌از فعالیت ورزشی طولانی‌ مدت تحریک می‌کند. فرض شده ‌است این افزایش انسولین پلاسما به افزایش سنتز گلیکوژن منجر خواهد شد و بنابراین به بازیافت پس ‌از فعالیت ورزشی کمک می‌کند.  پژوهشگرانی به ‌تازگی مطرح کرده‌اند هنگام فعالیت ورزشی نیز ممکن است همین عمل انجام شود. به این معنی که خوردن پروتئین (به ‌همراه کربوهیدرات) هنگام فعالیت ورزشی می‌تواند به افزایش ترشح انسولین بینجامد و به ‌این‌ ترتیب استفاده از گلیکوژن عضلات و گلیکوژن کبد هنگام فعالیت ورزشی مضایقه می‌شود.

جلوگیری از خستگی مرکزی: هنگام فعالیت ورزشی، اسیدهای آمینه شاخه‌دار کاهش می‌یابد. هم ‌زمان، تریپتوفان توسط آلبومین بارگیری نمی‌شود و به مقدار بیشتری وارد پلاسما می‌شود. اسیدهای آمینه شاخه‌دار و تریپتوفان برای گذشتن از سد خون و مغز به رقابت با یکدیگر برای پیوند به انتقال دهنده‌ها می‌پردازند. بنابراین، با کاهش مقادیر اسیدهای آمینه شاخه‌دار، درصد بیشتری از تریپتوفان می‌تواند به انتقال دهنده‌ها بچسبند و برداشت مغزی تریپتوفان را افزایش می‌دهند. تبدیل تریپتوفان به سروتونین که تأثیری آرامیدگی دارد، سرانجام موجب احساس خستگی در ورزشکار و توقف ‌یکباره فعالیت ورزشی می‌شود. برخی پژوهشگران نشان داده‌اند خوردن پروتئین هنگام فعالیت ورزشی باعث ثابت نگه ‌داشتن غلظت پلاسمای آن‌ها شده و درنتیجه خستگی به ‌تأخیر می‌افتد و عملکرد استقامتی افزایش می‌یابد. این نظریه از سوی برخی مطالعات تأیید و توسط برخی رد شده ‌است به ‌همین دلیل، به پژوهش‌های بیشتری نیاز است تا موضوع روشن‌تر شود.