ورزشکاران ورزش های تیمی

ورزشکاران ورزش های تیمی

هدف از ورزش‌های تیمی ورزشی هایی است که در آن دو یا ورزشکار بیشتری در یک بازی مشترک با یکدیگر همکاری می کنند تا بر تیم مقابل غلبه  کنند. برخی ورزش های تیمی شناخته شده عبارتند از هاکی، فوتبال، والیبال، بسکتبال. ورزش هایی  در آنها هر فرد ورزشکار عملکرد خاص خودش را در یک مسابقه دارد و امتیازات وی به مجموعه امتیاز سایر نفرات تیم اضافه میشود، جزو ورزش های تیمی در نظر گرفته نشده اند. نمونه ورزش عبارتند از ژیمناستیک، شنا، شیرجه، دو میدانی، تنیس و کشتی. راهبردهای تغذیه ای این دسته از ورزشکاران که عضوی از یک تیم به شمار می روند ولی هر کس امتیاز خودش را به تنهایی کسب می کند.

معمولا ورزش های تیمی جزو ورزش های بی هوازی هستند، چون موفقیت در آن اغلب به مهارت های بدنی بستگی دارد که به فعالیت های انفجاری عضلانی نیرومند و شدید نیاز دارند. فعالیت های انفجاری شدید عضلانی در درجه اول با دستگاه‌های انرژی آدنوزین تری فسفات/کراتین فسفات (فسفاژن ) و بی هوازی سوخت گیری می شوند‌. با وجود این،  طبقه بندی ورزشکاران ورزش های تیمی به عنوان ورزشکار بی هوازی کاملا اشتباه است. سریع دویدن، پریدن، پرتاب کردن جزء فعالیت های بی هوازی اند. اما باید یادآوری شود که در هر لحظه استراحتی ( یا کار با شدت کمتر) در بین فعالیت های انفجاری بی هوازی، بدن وزشکار فرصت پیدا می کند تا به حالت اول برگردد. بازیافت ( بازگشت به حالت اولیه ) فرآیندی است که به انرژی هوازی نیاز دارد. هنگام بازیافت بدن می‌کوشد تا فسفات های پر انرژی (برای نمونه ATP و PC)  مورد استفاده را جایگزین کند و اسید لاکتیک تولیدی هنگام  فعالیت های انفجاری بی هوازی را دفع کند. با گسترش آمادگی هوازی ورزشکار می تواند در بین فعالیت انفجاری به طور کامل بازیافت کند. هنگام یک بازی یا تمرین، فعالیت های انفجاری تناوبی فراوانی در یک دوره زمانی ۲ تا ۳ ساعته انجام می دهند؛ آن دسته از ورزشکاران که نتوانند مقادیر ATP و PC خود را در دوره های زمانی کم فعالیتی به اندازه کافی بازیافت کنند؛ انرژی شان شان رو به تحلیل می رود. ناتوانی در شناخت اهمیت دستگاه های انرژی هوازی حتی در آن دسته از ورزش‌های تیمی که از دیرباز جزو ورزش های بی هوازی قلمداد شده‌اند می توانند شروع خستگی زودرس و عملکرد نامطلوب منجر شود.