متفاوت بودن کربوهیدرات مورد نیاز ورزشکاران قدرتی توانی

متفاوت بودن کربوهیدرات مورد نیاز ورزشکاران قدرتی توانی

برای عملکرد مطلوب ورزشکاران قدرتی توانی، خوردن کربوهیدرات کافی در روز بسیار مهم است. از آن‌ جا که بسیاری از ورزش‌های قدرتی توانی به متابولیسم بی‌هوازی متکی اند، کربوهیدرات‌ها سوخت اصلی این فعالیت‌های انفجاری بسیار شدید کوتاه‌ مدت به شمار می‌روند. هنگام یک فعالیت، متابولیسم بی‌هوازی از ذخایر گلیکوژن برای تولید انرژی استفاده می‌کند. بنابراین، اگر ذخایر گلیکوژن تخلیه شود، عملکرد ورزشکاران به مخاطره خواهد افتاد.

هر چند فعالیت ورزشی قدرتی توانی، به اندازه فعالیت ورزشی استقامتی، نمی‌تواند گلیکوژن عضله را تخلیه کند. چندین مطالعه آثار تخلیه گلیکوژن تمرین‌های قدرتی را آزمایش‌ و نشان داده‌اند، خوردن رژیم‌های غذایی با کربوهیدرات بیشتر، موجب می‌شود تا مقادیر گلیکوژن در شروع فعالیت ورزشی افزایش یابد که پیامد آن بهتر شدن عملکرد ورزشی است. چندین مطالعه پس ‌از آزمایش آثار یک رژیم غذایی پر کربوهیدرات در مقابل یک رژیم غذایی کم کربوهیدرات پیش ‌از اجرای یک نوبت کار به ‌تنهایی و نیز فعالیت‌های بسیار شدید تناوبی، از این توصیه حمایت کرده‌اند که ورزشکاران قدرتی توانی با دریافت روزانه در حد متوسط تا زیاد کربوهیدرات، این امکان را به دست می‌آورند که ذخایر گلیکوژن پیش ‌از جلسات تمرینی و رویدادهای رقابتی، در حد کامل بارگیری شود.

یک استثنا در مورد قانون ذخایر گلیکوژن که احتمالاً بر عملکرد قدرتی توانی تأثیر می‌گذارد، هنگام یک فعالیت سرعتی است. هنگام یک دوی ۴۰۰ متر یا کم‌تر، کمیت گلیکوژن ذخیره در عضله، الزاماً عامل محدود کننده عملکرد ورزشی بشمار نمی‌رود. کربوهیدرات‌ها هنوز منبع اصلی سوخت هستند، با وجود این، بدلیل کوتاه بودن مدت فعالیت، ذخایر گلیکوژن عضله با یک فعالیت سرعتی تخلیه نمی‌شود. بنابراین، بارگیری کربوهیدرات به همان اندازه‌ای قبل‌ از یک جلسه تمرین یا سایر فعالیت‌های ورزشی شدید که تکرار می‌شوند، مهم نیست. دوندگان سرعت ممکن است در هفته چند بار به ‌شدت تمرین کنند یا در هر جلسه دوهای سرعتی را مکرر انجام دهند؛ در این افراد، خوردن روزانه ای کربوهیدرات در حد متوسط، راهبرد غذایی بی‌خطری است.

همچنین سوخت‌رسانی، کربوهیدرات‌ها غیرمستقیم می‌توانند در افزایش توده عضلانی (عضله سازی) نقش داشته باشند. خوردن کربوهیدرات ترشح انسولین را تحریک می‌کند. انسولین، هورمونی آنابولیکی است که سبب می‌شود مواد مغذی وارد سلول‌ها شوند و در رشد و تکامل بافت‌ها استفاده شوند در ضمن مانع از تجزیه پروتئین‌های عضلانی پس‌ از فعالیت ورزشی می‌شود.