باز تمرینی

باز تمرینی

منظور از بازتمرینی انجام فعالیت های جسمانی پس از یک دوره بی تحرکی است و تحت تاثیر سطح آمادگی و مدت بی تحرکی را که فرد قرار دارد.

افراد تمرین کرده در دوره بی تحرکی میزان بیشتری از آمادگی خود را از دست می‌دهند. به همین دلیل این افراد به زمان بیشتری برای کسب دوباره آمادگی اول خود نسبت به افراد کمتر تامین کرد نیاز دارند دو تا سه هفته بی تمرینی باعث تغییرات زیر در آزمون های تمرین کرده می‌شود:

کاهش فعالیت های آنزیم های اکسایشی به میزان ۱۳ الی ۲۴ درصد ، کاهش زمان اجرای مقدار ۲۵ درصد ، کاهش VO_2max به میزان ۴ درصد .

پس از ۱۵ روز بازتمرینی فقط VO_2max  به سطح اولیه تمرینی خود بازگشته بود. فعالیت آنزیم های اکسایشی بهبودی نداشته و اگر چه زمان اجرا کمی بهتر شده بود ولی هنوز ۹ درصد کمتر از اجرا در دوره تمرین بود.

این موضوع پیشنهاد می‌کند که حتا دوره های کوتاه بی تمرینی به طور قابل توجهی ظرفیت فیزیولوژیکی افراد تمرین کرده را تغییر می‌دهد و دوره باز تمرینی برای افراد تمرین کرده دوره باز تمرینی طولانی تری برای افراد تمرین کرده لازم است تا آمادگی خود را دوباره کسب کند.

کسب دوباره دامنه حرکت مفصل فرایند نسبتاً طولانی است که بهبود کامل آن اغلب چند ماه طول میکشد. چندین روش جهت سرعت بخشیدن به بهبود عملکرد عضله پس از بی تحرکی وجود دارد. برای مثال وقتی زانویی بیمارانی که جهت درمان لیگامنت های متقاطع قدامی تحت عمل جراحی قرار گرفته اند، کچ گرفته می‌شود و به فرد اجازه مقداری حرکت را می دهد ۲۰ تا ۶۰ درجه بهبودی کامل دامنه حرکت زانو در مدت ۴ هفته  باز تمرینی رخ می دهد.

ولی با یک قالب گچی بی حرکت و ثابت ۱۶ هفته لازم است تا حرکت طبیعی دوباره کسب شود. قالب گچی متحرک باعث حداقل کاهش درسطح مقطع تار عضله و فعالیت آنزیم های اکسایشی می شود.

در مقایسه با تمرینات قدرتی ۲۰ تا ۶۰ دقیقه دوچرخه سواری پس از باز کردن گچ منجر به کسب بیشتر ظرفیت هوازی و بهبود  انعطاف پذیری  زانو می‌شود. همچنین تحریک الکتریکی عضله زمانی که عضلات بی حرکت هستند از کاهش ظرفیت اکسایشی و آتروفی تار عضله جلوگیری می کند.