مطالعات انجام شده در زمینه ویتامینD

مطالعات انجام شده در زمینه ویتامینD

با وجود در معرض نور خورشید قرار گرفتن، که به طور سنتی به عنوان یک روش قابل قبول جهت رسیدن به غلظت سرمی ۲۵ (هیدروکسی) ویتامین D مطلوب (برای ورزشکاران ۳۰ تا ۵۰ نانوگرم در میلی لیتر) تصور می‌شود، چندین جمعیت در معرض نور خورشید قرار گرفته از جمله، ژیمناستیک کاران نخبه استرالیایی (لوول ۲۰۰۸) و جوانان اسکیت باز و موج سواران، هاوایی (بینکلی و همکاران ۲۰۰۷) نشان داد که موجب انتقال این مقدار، به سطوح زیر حد مطلوب شد که در برخی از افراد به زیر ۲۰ نانوگرم در میلی لیتر افت کرد.

در مطالعه دیگر کشف کرد، ویتامینD در ۳۷ درصد از ورزشکاران ناکافی است که این میزان شگفت آور است و در این میان و در راس آنها رقصنده های بالی ۹۴ درصد، بازیکنان بسکتبال ۹۴ درصد، و تکواندوکاران ۶۷ درصد قرار دارند (کونستاتیتی و همکاران ۲۰۱۰). یک مطالعه در سال ۲۰۱۱ از سربازان زن نیروی دریایی کشف کرد، غلظت سرمی ۲۵ (هیدروکسی) D کمتر از ۲۰ نانوگرم در میلی لیتر در مقایسه با غلظت بالاتر از ۴۰ نانوگرم در میلی لیتر منجر به دو برابر شدن خطر شکستگی ناشی از درشت نی و نازک نی می شود (بورگ و همکاران).

مطالعات انجام شده در زمینه ویتامینD

سطح آستانه ۳۰ نانوگرم در دسی لیتر برابر عملکرد مطلوب عضله، از جمله قدرت و توده کلی عضله، با توجه به یک مطالعه از مردان و زنان بزرگسال نشان داده شده است ( کنی و همکاران ۲۰۰۳). در واقع چنانچه غلظت سرمی ۲۵ (OH)  D افزایش یابد، مطالعات بی‌شماری افزایش در سطوح درون سلولی کلسیترول را در بافت عضله و عصبی و متعاقب آن بهبود در اندازه و تعداد فیبرهای عضلانی نوع ۲ (تند انقباض) را نشان داده‌اند (لارسون میر و ویلز ۲۰۱۰)، اگرچه تعمیم آن به عملکرد مرتبط با جمعیت ورزشی جوان محدود است، برخی ادعا ها در این زمینه وجود دارد. برای مثال یک مطالعه در سال ۲۰۱۲ دریافت، پروتکل مصرف مکمل به ‌کارگیری ۵ هزار واحد بین المللی از ویتامین D3 در طول ۸ هفته، موجب افزایش معنادار غلظت سرمی ۲۵ (OH)  Dدر ورزشکاران و متعاقب آن عملکرد در زمان دوی ۱۰ متر سرعت و تست پرش عمودی شد (کلوز و همکاران).