خوردن پروتئین در دوره بازیافت پس ‌از فعالیت ورزشی

خوردن پروتئین در دوره بازیافت پس‌ از فعالیت ورزشی

فعالیت ورزشی بسیار شدید و تمرین‌های قدرتی، سنتز پروتئین در عضلات را تحریک می‌کنند. در پاسخ به این فشار بدنی، اسیدهای آمینه از مخزن‌های آزاد اسیدهای آمینه موجود در پلاسما و فضاهای سلولی بدن آزاد می‌شوند. برای تأمین نیازهای اساسی متابولیک بافت عضلانی، ترمیم آسیب ناشی از فعالیت ورزشی شدید و ساختن بافت‌های عضلانی جدید، اسیدهای آمینه برون‌زا ضروری اند. بنابراین، پروتئین، بخش بسیار مهم وعده یا میان وعده غذایی ورزشکاران قدرتی توانی پس ‌از فعالیت ورزشی است.

مطالعاتی، آثار خوردن درشت مغذی ها را در تناوب های (فاصله‌های) گوناگون پس ‌از فعالیت ورزشی آزمایش کردند تا شرایط محیطی ایده‌آل سنتز عضلات و بازیافت پس ‌از تمرین را مشخص کنند. به ‌نظر می‌رسد تأمین اسیدهای آمینه پس‌از فعالیت ورزشی مقاومتی، سنتز بیشتر پروتئین را تحریک کرده و تأثیر مثبت خالصی را تولید می‌کند (سنتز بیشتر در مقابل تجزیه در مقایسه با شرایط ناشتایی پس‌ از فعالیت ورزشی). ترکیب اسیدهای آمینه (۶ گرم) و کربوهیدرات (۳۵ گرم) به افزایش بیشتر سنتز پروتئین انجامیده است. بنابراین، ترکیب کربوهیدرات و پروتئین هر دو قبل و بعد از تمرین‌های بسیار شدید برای سنتز پروتئین سودمند است.

در مطالعه‌ای گزارش شده‌ است ترکیب کربوهیدرات و پروتئین، فواید بیشتری در تحریک ترشح هورمون‌های آنابولیکی پس ‌از فعالیت ورزشی مقاومتی داشته است تا کربوهیدرات یا پروتئین به ‌تنهایی. نتایج این مطالعه نشان می‌دهد که خوردن ترکیبی از کربوهیدرات و پروتئین پس ‌از تمرین مقاومتی می‌تواند محیط هورمونی مناسب را هنگام بازیافت به وجود آورد که مطلوب رشد عضلات است.

مانند خوردن کربوهیدرات‌ها پس ‌از فعالیت ورزشی استقامتی که بازسازی گلیکوژن را به حداکثر می‌رساند، ترکیب پروتئین و کربوهیدرات‌ها باید هر چه زودتر پس‌ از فعالیت‌های قدرتی توانی خورده شود. غذا یا نوشابه‌های پروتئینی و کربوهیدراتی باید بلافاصله پس‌از جلسه تمرین یا مسابقه خورده شود که معمولاً فواید آن ظرف ۱ تا ۳ ساعت پس‌از فعالیت ورزشی کاهش می‌یابد. این پروتکل تغذیه‌ای، رهایش انسولین را تحریک می‌کند که مانع از تجزیه عضلات می‌شود در ضمن اسیدهای آمینه مورد نیاز واحدهای ساختاری بافت عضله را تحریک می‌کند را تأمین می‌کنند.