استفاده از مکمل آهن در ورزشکاران

استفاده از مکمل آهن در ورزشکاران-کم خونی ناشی از فقر آهن تاثیری منفی بر قابلیت انجام فعالیت های ورزشی دارد. به علت کاهش ذخایر آهن بدن در مدت طولانی و به دنبال آن کم خونی ناشی از فقر آهن، حداکثر اکسیژن مصرفی (Vo2max) ورزشکار کاهش یافته و ضربان قلب فعالیت ورزشی زیر بیشینه (متوسط) و هم چنین تجمع اسید لاکتیک افزایش می یابد. نه تنها کم خونی ناشی از فقر آهن بر ظرفیت انجام فعالیت ورزشی تاثیر منفی دارد، بلکه حتی فقر آهنی که به صورت کم خونی ظاهر نشده باشد نیز احتمالآ باعث کاهش کار آیی ورزشی خواهد شد.

آزمایش ها و تجربیات متعدد نشان می دهد استفاده از آهن در ورزشکاران مبتلا به کم خونی ناشی از فقر آهن، باعث بهبود شاخص های موثر در انجام فعالیت ورزشی و در نتیجه بهبود کارآیی ورزشی آن ها می شود. در ورزشکاران مبتلا به کم خونی ناشی از فقر آهن، استفاده از مکمل آهن باعث افزایش فراوان هموگلوبین، آهن، سرم، فریتین سرم و درصد آهن اشباع و کاهش مقادیر اسید لاکتیک میشود و به نظر می رسد که استفاده از مکمل آهن در ورزشکارانی غیر مبتلا به کم خونی فقر آهن کارایی ورزشی را بالا نمی برد.
استفاده از مکمل آهن توسط زنان جوان ورزشکار در دوهای استقامت و ماراتن که بیشتر از سایر ورزشکاران در معرض تخلیه ذخایر آهن هستند، توصیه شده است. مصرف خودسرانه مکمل آهن ممکن است خطرات و صدماتی از جمله ناراحتی های گوارشی، هموکروماتوز (یکی از شایعترین بیماری های ژنتیکی است. بیماری هموکروماتوز بر اثر تجمع آهن در بدن ایجاد می شود.) و اختلال در جذب مس و روی (زینک) را به دنبال داشته باشد.
برخی محققان نشان داده اند، آهن خون بلافاصله بعد از تمرینات ورزشی ، کاهش یافته و ۴۸ ساعت بعد نسبت به حالت قبل از فعالیت ورزشی افزایش می یابد. احنمالآ به این دلیل است که بعد از ورزش درصد تولید اتولیز آهن از بافت ها افزایش می یابد. یعنی تغییرات به وجود آمده در غشای سلول ها و برهم خوردن تعادل الکترونیکی در دو طرف غشاء به دلیل کاهش آهن هنگام ورزش و ایجاد خلأ نسبی در خون موجب آزاد شدن آهن بافت ها و ریختن آن به خون و افزایش مقدار فریتین و آهن سرم می شود که یافته های برخی محققان در خصوص تغیرات غشای گلبول های قرمز خون در اثر ورزش های استقامتی مؤید این مطلب است .