آنمی فقر آهن در ورزشکاران

آنمی فقر آهن در ورزشکاران

آهن یکی از رایج ترین مکمل هایی است که ورزشکاران آن را مصرف می کنند. متاسفانه، این ماده معدنی خاص اغلب به درستی درک نمی شود. گزارشات زیادی که در آن ورزشکاران مکمل های آهن را بدون توجیه بالینی مصرف کرده‌اند شده است، که می‌تواند برای آنها مضر و سلامتی شان را به خطر اندازد. یکی از خطرناک ترین کارهایی که یک ورزشکار میتواند انجام دهد، مصرف مکمل آهن بدون آزمایش خون برای ذخایر آهن کل بدن است که می تواند کمبود را تشخیص دهد.

آنمی فقر آهن در ورزشکاران – درباره آهن

بدن تقریبا ۳٫۵ تا ۴٫۵ گرم ذخیره آهن دارد. حدود دو سوم از این مقدار در هموگلوبین یافت می شود و بقیه در کبد، طحال، مغز و استخوان و مقدار کمی نیز در میوگلوبین توزیع شده است. اگر چه همه ورزشکاران به مکمل آهن نیاز ندارند.

آنمی فقر آهن در ورزشکاران – افزایش خطر ابتلا به کمبود آهن اغلب توسط علائم زیر شناسایی می شود:

• خونریزی نامشخص از دستگاه گوارش
• هماچوری (وجود خون در ادرار)
• تعریق شدید (آهن در مقادیر بسیار کم در عرق پیدا میشود)
• همولیز با ضربه پا (تخریب گلبول های قرمز خون توسط تأثیر ضربه پا بر زمین)
• خانم هایی که به طور منظم عادت ماهیانه دارند
• التهاب (می تواند منجر به افزایش پروتئین هپسدین – a شود که جذب آهن از دستگاه گوارش را کاهش می‌دهد)
• محدودیت کالری ها

ورزشکارانی که یکی یا بیشتر از یک مورد از این علائم را تجربه می کنند، از طرف پزشک برای آگاهی از ذخایر کل آهن خون ترغیب می‌شوند. این اولین گام در این فرایند است.

آنمی فقر آهن در ورزشکاران – آهن نقش های بسیاری در بدن دارد که برخی از آنها عبارتند از:

• آنزیم های اکسیداتیو میتوکندری
• سوخت و ساز هورمون‌های تیروئید
• عملکرد عصبی
• عملکرد سیستم ایمنی
• اریتروپوئزیس (تشکیل سلول‌های جدید قرمز خون)

یکی از نقش های مهم آهن در پروتئین هموگلوبین است که اکسیژن را از ریه ها به سلول‌های بدن حمل می کند. از آنجا که یک سلول قرمز خون حاوی ۲۵۰ میلیون مولکول هموگلوبین است، پس سطح بالاتر آهن می‌تواند ظرفیت هوازی بالاتر و عملکرد بهتری در پی داشته باشد.

حفظ ذخایر آهن به دلیل جذب پایین آهن از رژیم غذایی غربی (۱۰ تا ۳۵ درصد) می تواند برای ورزشکاران یک مشکل اصلی باشد حتی به دنبال یک رژیم گیاهخواری جذب آهن بسیار کمتر است و به ۱ تا ۲۰ درصد می‌رسد.

این موضوع در هنگام انتخاب غذاها از اهمیت حیاتی برخوردار است. بعضی از غذاها آهن زیادی دارند اما در ذهن داشته باشید که ممکن است هنوز جذب آهن کمی در مقایسه با چیزی که گفته می شود، داشته باشند. علاوه بر این چالش، مهار کننده های آهن می توانند جذب آهن را حتی بیشتر هم کاهش دهند. این مواد شامل کلسیم، روی (هر چند شاید در هنگام مصرف به عنوان غذا باشد نه یک مکمل)، فیتات ها و فیبر که در چیزهایی مانند حبوبات و آجیل، تانن ها، که در قهوه و چای پیدا میشود، و سبوس و محصولات سویا، می باشند.

علاوه بر این، ورزشکاران مبتلا به بیماری سلیاک (شکمی) یا بیماری کرون به دلیل اثرات آنها بر روی سیستم گوارش ممکن است مقدار جذب آهن پایین تری داشته باشند.

در مقابل، بهبود دهنده های جذب آهن وجود دارند که یا آهن دارند و یا مقدار جذب آهن را افزایش می دهند. اینها شامل گوشت، ماهی، مرغ، گل کلم، کلم بروکلی، گوجه فرنگی، سیب زمینی، فلفل سبز و قرمز، و دیگر غذاهای غنی از ویتامین c می باشند.

دو نوع آهن موجود در غذاها شامل آهن هِم و غیرهِم می‌باشد. آهن هِم از منابع حیوانی مانند گوشت گاو، مرغ، میگو، صدف، ساردین و ماهی، که میزان بالاتری از جذب را دارد، به دست می آید. آهن غیرهِم از منابع گیاهی مانند غلات غنی شده، دانه ی کدو تنبل، لوبیا، عدس و پنیر سویا به دست می آید که میزان جذب بسیار پایین‌تر از آهن را نسبت به منبع آهن هِم دارند.