جذب مواد معدنی

جذب مواد معدنی  

مواد معدنی در روده انسان خیلی خوب جذب نمی شوند. بنابراین، مصرف آنها در غذا به طور معمول بیش از نیاز واقعی است. جذب املاح معدنی اغلب به شکل شیمیایی آنها بستگی دارد. بهترین مثال در این خصوص، تفاوت در جذب آهن هِم و غیر هِم می باشد. (آهن هِم در گوشت وجود دارد و آهن غیرهِم از عمدتآ درغذاهای گیاهی مانند فرآورده های سویا، میوه های خشک، حبوبات، دانه های کامل، غلات غنی شده و سبزیجات لیفی سبز یافت می شوند به دست می آید). در حدود ۱۵ درصد همه آهن هِم در روده کوچک جذب می شود و جذب آهن غیر هِم در حدود ۲ تا ۱۰ درصد است. جذب دیگر مواد معدنی نیز نسبتا اندک است. فقط ۳۵ درصد کلسیم، ۲۰ تا ۳۰ درصد منیزیم، ۱۴ تا ۴۱ درصد روی و کمتر از ۲ درصد کروم مصرفی، جذب می شود.

افزون بر جذب اندک، میزان دفع مواد معدنی در ادرار  نیز بسیار بالاست. در حدود ۶۵ درصد فسفر و ۵۰ درصد کلسیم جذب شده از طریق ادرار دفع میشود. هنگامی که مصرف مواد معدنی روزانه کافی نباشد، ممکن است افزایش مصرف سبب افزایش نگهداری (حبس) آنها شود. برای نمونه، بسیاری از زنان کشور های غربی آهن و کلسیم را به مقدار ناکافی مصرف می کنند. اگر آنها مقدار مصرفی را افزایش دهند، ذخیره این مواد افزایش می یابد.

سدیم با حمل فعال از سلول های پوششی وارد جریان خون باب میشود. این فرآیند به آنزیم های حامل ATPase و انرژی به شکل ATP نیاز دارد. انتقال سدیم از سلولهای پوششی شیب غلظت اندکی در سلول ایجاد می‌کند که سبب افزایش انتشار سدیم از جدار روده به سلول پوششی می شود. روزانه، حدود ۳۰ گرم سدیم وارد مترشحات روده میشود. مصرف سدیم ۵ تا ۸ گرم در روز است. از طرفی روزانه باید ۲۵ تا ۳۵ گرم سدیم جذب شود که این نشان دهنده درصد بالای ذخایر سدیم بدن می باشد. اسهال شدید، دفع مقدار بسیار زیادی سدیم را به همراه دارد که می‌تواند خطرناک و تهدید کننده زندگی باشد.