گلیکوژن کبد

گلیکوژن کبد

به طور میانگین وزن کبد ۱٫۵ کیلوگرم می باشد و کبد یک بزرگسال، در وضعیت پس از جذب تقریبآ ۸۰ نا ۱۱۰ گرم گلیکوژن ذخیره می کند.

گلیکوژن ذخیره شده در کبد از لحاظ شیمیایی با گلیکوژن موجود در عضلات تفاوتی ندارد. از اصطلاح گلیکوژن کبدی به این منظور استفاده می شود که تاکید شود گلوکز ذخیره شده در کبد در مقایسه با گلیکوژن عضلات هدف متفاوتی در بدن دارد.

سلول های عصبی و مغز قادر نیستند گلوکز را در محل به عنوان گلیکوژن ذخیره کنند. بنابراین، در فاصله بین وعده ها و میان وعده های غذایی، گلیکوژن کبد گلوکز تجزیه و سپس به داخل خون رها می شود و به این ترتیب مقدار گلوکز خون ثابت می ماند. اگر رژیم های غذایی کم کربوهیدرات مصرف شود گلیکوژن کبد به تدریج کاهش می یابد و در نتیجه گلوکز خون پایین می افتد. البته، گلوکز خون پس از دوره های طولانی گرسنگی کشیدن یا فعالیت ورزشی شدید نیز کاهش می یابد. چنین کاهشی در گلوکز خون موجب می‌شود تا تمرکز با دشواری مواجه شده و هماهنگی حرکتی احتمالاً مختل شود، زیرا دستگاه عصبی نمی تواند گلوکز کافی برای سوخت به دست آورند.

انسولین اجازه می دهد تا کبد و عضلات، گلوکز را به شکل گلیکوژن ذخیره کنند. سلول های عصبی، به ویژه آنهایی که در مغز هستند، برای تامین انرژی خود به گلوکز خون وابسته‌اند. آنها هرگز گلوکز را ذخیره نمی کنند و نمی توانند به آسانی از چربی به عنوان سوخت استفاده کنند.

بنابراین، ثابت ماندن مقدار گلوکز خون جنبه حیاتی دارد. هنگامی که میزان گلوکز خون پایین می‌افتد. دستگاه عصبی نمی تواند کار خود را به شکل منظم و مطلوب انجام دهد. اگر تاکنون صبحانه و ناهار را در یک روز نخورده باشید. برخی آثار کاهش ذخایر گلوکز در مغز را تجربه کرده اید. زمانی که سلول های عصبی از ذخیره سوختی مناسب خود محروم شوند، فرد تمرکز خود را از دست می دهد و تحریک پذیر و بیحال میشود. این علایم در ورزشکاران استقامتی که پیوسته گلیکوژن کبدی را با خوردن منظم کربوهیدرات جایگزین نمیکند بیشتر مشاهده می‌شود.