مطالعات انجام شده در زمینه کندرویتین

مطالعات انجام شده در زمینه کندرویتین

بیشتر تحقیقات در مورد کندرویتین، بر جمعیت های مسنی متمرکز بوده است که از استئوآرتریت زانو یا لگن رنج می‌برند. در یک مفصل سالم، حداقل باید نزدیک شدن فضای بین استخوانی وجود داشته باشد. چنانچه غضروف از بین برود، فضای مفصلی باریک شده و احتمال توسعه استئوآرتریت افزایش می یابد که باعث ایجاد درد و کاهش عملکرد می شود. توانایی کندرویتین، جهت بهبود درد و عملکرد مفصل کمتر روشن شده است، برخی مطالعات نه همه آن ها، بهبود اندکی را نشان داده‌اند. مصرف مکمل طولانی مدت موثرتر است. در برخی موارد، قبل از ایجاد تغییرات ساختاری قابل مشاهده در مفصل، مصرف مکمل تدریجی برای تقریباً یک سال نیاز است.

مطالعات انجام شده در زمینه کندرویتین

کندرویتین، به طور معمول در ترکیب با دیگر مکمل مفصلی معروف، سولفات گلوکوزامین، مصرف مکمل می شود. تحقیقات، نتایج مختلفی را در مقایسه ترکیب مکمل ها با استفاده آنها به تنهایی در رابطه با بهبود نشان می دهند. در مداخله گلوکوزامین / کندرویتین بر آرتروز (GAIT) که توسط موسسه ملی سلامتی ایالات متحده انجام شد، یکی از بزرگترین مطالعات انجام شده تا به حال در ارتباط با کندرویتین است. نتایج این مطالعه، نشان می‌دهد که نه گلوکوزامین، نه کندروتین و ترکیب آنها در مقایسه با دارونما درد را به طور قابل توجهی تسکین نمی‌دهند.  با این حال، بیمارانی که از سطوح بالای درد رنج می برند، (متوسط تا شدید) بهبود در شدت درد را از ترکیب کندروتین و گلوکز آمین نشان دادند (سویتزک ۲۰۱۰). متا آنالیز دیگری از تحقیقات کندرویتین در سال ۲۰۰۹ نتیجه‌گیری کرد که کندرویتین، در جلوگیری از باریک شدن فضای مفصلی با زمان تخریب مفصل اثر محدودی دارد. با این حال، حدود ۲ سال مصرف مکمل قبل از محقق شدن اثرات آن نیاز بود (هو لی و همکاران). قبل از اینکه بتوان در مورد تاثیرات کندرویتین در صورت برگشت به حالت اولیه از جراحی ترمیمی مفصل نتیجه‌گیری کرد به تحقیقات بیشتری نیاز است.