مطالعات انجام ‌شده در زمینه ریبوفلاوین

مطالعات انجام ‌شده در زمینه ریبوفلاوین (ویتامین B₂)

شواهد بیوشیمیایی از کمبود ریبوفلاوین در جمعیت ورزشی گزارش شده ‌است که مطابق با کاهش عملکرد در فعالیت‌های پر شدت است و درعین ‌حال، مطالعات نتایج یکسانی نداشته ‌اند.

برای مثال، یک مطالعه در کشف هر گونه تغییر ریبوفلاوین (ویتامین B₂) خون در شناگران دانشگاهی با وجود افزایش قابل‌ توجه در شدت، حجم و مصرف انرژی، در طول یک چرخه تمرین سنگین شکست خورد (ساتو و همکاران ۲۰۱۱). به ‌طور مشابه، یک ارزیابی از غلظت ریبوفلاوین (ویتامین B₂) در سطح مقطع ورزشکاران تمامی ورزش‌ها، دریافت که کاهش ۹۰ درصد بالاتر از دامنه طبیعی بر ارتباط مستقیم با مصرف ویتامین B₂ درطول ۷ روز و سطوح خونی ویتامین B₂ اشاره دارد (روکیتزکی و همکاران ۱۹۹۴ ).

مطالعات انجام ‌شده در زمینه ریبوفلاوین

با این ‌حال، کاهش عمده ریبوفلاوین (ویتامین (B2 از طریق ادرار از طریق اجرای یک رژیم غذایی فقیر (۵۵ درصد RDA) درطول ۱۱ هفته نشان داده شده ‌است که تاثیر مخربی بر عملکرد دارد که مردان سالم، کاهش معناداری در حداکثر اکسیژن مصرفی (۱۲%-)  و اوج توان (۹%-) را نسبت ‌به یک وضعیت طبیعی بدون کمبود نشان دادند ( ون در بیک و همکاران ۱۹۸۸ ؛ ون در بیک و همکاران ۱۹۹۴ ).

آشکار است که مصرف مکمل به ‌طور معمول به ‌غیر از مصرف رژیم غذایی، دارای مقدار کمتر از حد توصیه ‌شده ریبوفلاوین نیاز نیست. تحقیقات پیشنهاد می‌کنند که زنان ورزشکار، به‌ ویژه آن‌هایی که دریافت کالری را محدود می‌کنند یا از رژیم غذایی نامناسبی که دریافت محدودی از گروه‌های غذایی ویژه با درشت مغذی‌ها دارند را دنبال می‌کنند، به‌ طور ویژه‌ای در معرض خطر بالایی برای کمبود ریبوفلاوین قرار دارند که این امر، امکان بهره‌ مندی این افراد از مصرف مکمل را مهیا می‌سازد (ولف و مانور ۲۰۰۶).