بی اشتهایی عصبی و ورزشی

بی اشتهایی عصبی و ورزشی

ویژگی بی اشتهایی عصبی و ورزشی، مصرف کم غذا به دلیل ترس از چاق شدن می باشد. پیامد این امر کاهش وزن است که ورزشکاران را در معرض تهدید جدی سلامتی قرار می دهد. ممکن است افراد مبتلا به بی اشتهایی ورزشی، دارای الگوهای تمرینی غیر عادی باشند که از آن جمله می‌توان به تمرین در زمان آسیب دیدگی و تمرین های بیشتر علاوه بر برنامه‌های تمرینی عادی اشاره نمود.

محدود کردن دریافت کالری ناشی از بی اشتهایی، با چگالی (تراکم) کم استخوان همراه می شود که این امر عدم کسب چگالی استخوانی بهینه در دوران نوجوانی و در نتیجه افزایش خطر شکستگی های ناشی از فشار را موجب می شود. اگر چه این شرایط به نوبه خود مهم است، اما باید به خاطر داشت که میزان مرگ و میر ناشی از بی اشتهایی عصبی ۱۸ درصد گزارش شده است که به طور معمول به دلیل خودکشی یا عدم تعادل آب و الکترولیت می‌باشد. درمان جایگزین با هورمون (جایگزینی استروژن) راهبردی برای مقابله با پیامدهای قطع قاعدگی می باشد، اما کاهش شدت و مدت تمرین و افزایش دریافت کالری یا اعمال هر دو برای بازگرداندن ورزشکاران به وضعیت تعادل انرژی، منطقی تر است. به این منظور، ورزشکاران باید آگاه باشند که با رژیم غذای مناسب می توان توده عضلانی را افزایش و بافت چربی را کاهش داد که این اقدام عملکرد و ظاهر آنها را به طور موثرتری به وضعیت بهینه نزدیک می کند. همچنین ورزشکاران باید تفاوت بین تمایل به لاغر بودن و نیاز به بدون‌چربی بودن را درک کنند.

معیارهایی برای بی اشتهایی عصبی و ورزشی :

کاهش وزن بیش از ۵ درصد وزن بدن

بلوغ دیر هنگام (عدم قاعدگی تا سن ۱۶ سالگی؛ قاعدگی اولیه)

اختلال قاعدگی (قطع قاعدگی یا قاعدگی نامنظم)

دردهای GI

به هم خوردن شکل بدن (ترکیب بدن)

ترس بیش از حد در مورد چاق شدن

محدود کردن کالری دریافتی (رژیم های کمتر از ۱۲۰۰ کالری)

استفاده از روشهای تخلیه (استفراغ، داروهای تهوع آور و مدرن ها)

شراب خواری

تمرین اضافی