جذب پروتئین ها

جذب پروتئین ها – جذب اسید آمینه ها و پپتیدها

چند نوع مختلف از انتقال دهنده های اسید آمینه های وابسته به سدیم وجود دارند که برخی اختصاصی اند، اما بیشترآنها جنبه عمومی دارند و در انتقال برخی مواد با سایرین همپوشانی دارند. برای مثال، انتقال دهنده های دیگری وجود دارند که آمینه های اسیدی، بازی، آروماتیک، اسید آمینه های آلیفاتیک خنثی، و ایمنواسیدها (پرولین و هیدروکسی پرولین)  انتقال می دهند. همچنین، به طور همزمان یون های سدیم و اسید آمینه را به درون سلول پرزهای منتقل می کنند.

برخی الیگوپپتید هایی که از هیدرولیز پروتئین ها در لوله روده کوچک با پپتیدازهای پانکراسی مشتق می شوند تحت تاثیر هیدرولیز قرار می گیرند و با عمل آندو پپتیدازها سطح مرزی شبه مسواکی به اسید آمینه ها، دی و تری پپتیدها تبدیل می شوند. بیش تراسیدهای آمینه بر خلاف شیب غلظت از اپی تلیوم عبور کرده و بنابراین، به سازوکار حمل با واسطه های ناقل نیاز دارند. دست کم ۷ پروتئین حامل ویژه در مژک های داخلی شناسایی شده است. اسید آمینه های آزادی که بدین ترتیب تولید می شوند با انتقال دهنده های وابسته به سدیم است. به طور معمول، غشای مجرا دارای دستگاه های حمل وابسته به سدیم است. در حالی که غشای بین مجرایی به سدیم نیاز ندارد.

در حالی که دی و تری پپتید ها با انتقال دهنده الیگوپپتیدی متصل به پروتون (PepT1) از میان غشای انتروسیت جذب می شوند. در داخل سلول، دی و تری پپتید ها با پپتیدازهای درون سلولی به اسید آمینه های سازنده خود هیدرولیز می شوند. سپس، اسید آمینه ها از میان غشای پایه عبور می کنند و وارد جریان خون بابی می شوند و از آنجا نیز به کبد انتقال می یابند. اسیدهای آمینه در کبد به گلوکز، چربی یا پروتئین تبدیل شده و یا به صورت اسیدهای آمینه ی آزاد در خون ظاهر می شوند. به طور معمول کم تر از ۱ درصد پروتئین مصرفی در مدفوع وجود دارد.