تاثیر کارنیتین بر فعالیت ورزشی استقامتی

تاثیر کارنیتین بر فعالیت ورزشی استقامتی

این عقیده که کارنیتین یک عامل ارگوژنیک برای فعالیت ورزشی استقامتی است ریشه در فرضییه ای مشابه فرضیه کاهش وزن دارد، به این معنی که اگر غلظت کارنیتین در عضله خیلی کاهش یابد، CPTI نمی تواند در سرعت زیاد عمل کرده و افزایش میزان اکسیداسیون چربی هنگام فعالیت ورزشی را حمایت کند. بنابراین، مصرف خوراکی کارنیتین، غلظت تام آن در عضله را زیاد می کند و نیز افزایش کارنیتین عضله، میزان اکسایش اسیدهای چرب پلاسما و تری اسیل گلیسرول های درون عضلانی هنگام فعالیت ورزشی را گسترش می دهد. بنابراین، تجزیه گلیکوژن عضله و خستگی دنبال آن را کاهش می دهد.

هنگام فعالیت ورزشی شدید، غلظت کارنیتین آزاد موجود در عضله کاهش نمی یابد، زیرا این کارنیتین آزاد با استیل کو A وارد واکنش می شود. هنگام فعالیت ورزشی خیلی شدید، غلظت کارنیتین آزاد تا مقادیر بسیار کمی کاهش می یابد که ریشه در Km آنزیمی CPTI دارد. نشان داده شده است این کاهش کارنیتین آزاد یکی از سازوکارهایی است که از راه آن اکسیداسیون اسیدهای چرب پلاسمایی و تری آسیل گلیسرول های درون عضلانی هنگام فعالیت ورزشی شدید کاهش می یابند.

تاثیر کارنیتین بر فعالیت ورزشی استقامتی

با وجود این چنانچه بیان شد، فرضیه دوم درباره کارنیتین به عنوان یک عامل ارگوژنیک نمی تواند واقعیت داشته باشد، زیرا اندازه گیری های مستقیم در داخل عضله پس از ۱۴ روز آن هم ۴ تا ۶ گرم کارنیتین در روز نتوانسته اند افزایشی در غلظت کارنیتین عضله را گزارش دهند. این یافته ها نشان می دهند مکمل سازی کارنیتین نمی تواند افزایش اکسیداسیون چربی و گسترش عملکرد ورزشی را با سازوکار پیشنهاد شده توجیه کند.

همچنین مطالعات اصیل بسیاری که در مقالات مروری خلاصه شده اند، تایید کرده اند که مکمل سازی کارنیتین، افزایش چربی را افزایش و تجزیه گلیکوژن را کاهش نمی دهند و عملکرد هنگام فعالیت ورزشی دویدن یا دوچرخه سواری طولانی مدت را بهتر نمی کنند.