بور Boron

بور Boron

با نام های اسید بوریک و اکسیدبور شناخته میشود

وجود بور در گیاهان که یک عنصر کمیاب است، در سال ۱۸۵۷ کشف شد. در اواخر دهه ۱۸۰۰ تا زمانی که یک دانشمند آلمانی نشان داد، میزان مصرف بالای بور می تواند موجب اختلال در اشتها شود.

بور Boron به عنوان یک نگهدارنده مواد غذایی استفاده میشد. بعدها نشان داده شده که ۴۰۰۰ میلی گرم در روز بالاترین محدوده برای مصرف بور است(نیلسن ۲۰۰۸).

در ابتدا عقیده بر این بود که بور عملکرد خاص یا حیاتی در انسان ها ندارد، با این حال در دهه ی ۱۹۸۰ دریافت شد که رژیم های غذایی فاقد بور، برای حیوانات موجب اختلالاتی در استخوان شدند. این امر موجب افزایش تحقیقاتی علمی و درک فعلی ما از نقش بور در رشد استخوان، عملکرد ادراکی، پاسخ های التهابی و سیستم ایمنی شد، مکانیسم های دقیق مشخص نیستند. دانشمندان بسیاری عقیده دارند اثر بور، بر سلامت مشابه با اثرات اسیدهای چرب امگا-۳، کاروتینوئیدها و دیگر مواد مغذی است: که با مصرف بیشتر، سطح سلامت مطلوب را بالا برده، اما لزومآ برای زندگی یا حمایت از آن ضروری نیستند. بور به وفور در غذاها و آب آشامیدنی یافت می شود. میوه ها و سبزیجات، منابع غنی از بور هستند و میزان موجود در آب نوشیدنی آن به طور بسیار زیادی به منطقه ی جغرافیایی آن مربوط می شود. سیب، انگور، گوجه، کرفس، بادام، گل کلم و موز، منابع بسیار عالی بور هستند(دویرین و ولپ ۲۰۰۳)

حدس زده می شود بور بدلیل تواناییش برای بالا بردن رشد و توسعه استخوان ها، بهبود عملکرد ادراکی و ایجاد حفاظت در برابر التهاب ناشی از آسیب یا به طور طبیعی در اثر فشار تمرین برای ورزشکاران مفید است. بعلاوه، ادعا شده است که بور، سطوح تستوسترون را بالا می برد، که نشان می دهد شاید بور بتواند جایگزینی طبیعی برای استروئیدها باشد.

میزان معمول مصرف: بیشتر مکمل های فروخته شده محتوی ۱٫۵ تا ۱۱٫۶ میلی گرم بور هستند.

عوارض: مصرف ۱ تا ۱۳ میلی گرم بور در روز، قابل قبول و در محدوده بی خطر در نظر گرفته می شود(نیلسن ۲۰۰۸).