هورمون ها و فعالیت ورزشی

هورمون ها و فعالیت ورزشی

نشان داده شده است که فعالیت ورزشی، محرک قوی سیستم درون ریز است. پاسخ هورمونی به یک جلسه فعالیت ورزشی شدید نشان می دهد که هورمون ها در فرآیند های بازیافت و دگرگونی های که بعد از فعالیت ورزشی رخ می دهند، درگیر می‌شوند. محرک فعالیت ورزشی، در الگویی ترشح هورمونی، نقش مهمی دارد. به نظر می رسد متغییرهایی مثل شدت فعالیت ورزشی، حجم فعالیت ورزشی، تناوب های (فاصله های) استراحتی، نوع فعالیت ورزشی، و شرایط بازیافت عضله، بر پاسخ هورمونی اثر گذارند. سازوکارهای تعامل هورمونی با تغییراتی که در بافت عضله به وجود می آید، به چند عامل وابسته است. افزایش بارزی که در اثر فعالیت ورزشی در غلظت هورمون به وجود می آید، امکان را میسر می سازد تا تعامل بیشتری بین هورمون و گیرنده هایش به وجود آید. از آنجا که سازگاری ها با فعالیت ورزشی (به ویژه فعالیت ورزشی مقاومتی) ماهیتی آنابولیکی دارند، لذا ساز و کارهای ترمیم و تغییراتی که در بافت رو می دهد، ساز و کارهای بازیافتی هستند. برای مثال، زمانی که شدت یا حجم تمرین ها فراتر از توانایی بازیافت (برگشت به حالت اولیه) فرد باشد، این احتمال وجود دارد که بیش تمرینی یا پرکاری رخ دهد که به تاثیر کاتابولیکی بیشتری می‌انجامد. پاسخ هورمون، بافت عضله را ترمیم یا تغییر شکل میدهد یا شاید مانع از وقوع این فرآیند می شود.

افراد ورزیده (تمرین کرده) و غیر ورزیده (تمرین نکرده) ممکن است سازوکارهای هورمونی متفاوت داشته باشند.

به علاوه، به نظر می‌رسد طرح برنامه، زمینه ژنتیکی، میزان آمادگی، تجربه تمرینی و برخی مسائل دیگر و سازوکارهای هورمونی ویژه حفظ یا گسترش اندازه و قدرت عضله، موثرند.