نیاز به پروتئین در ورزشکاران استقامتی

نیاز به پروتئین در ورزشکاران استقامتی

حتی با وجود این که بیشتر پژوهش گران موافقند که فعالیت ورزشی ، اکسایش پروتئین را تا حدودی افزایش می دهد و این افزایش اکسایش با افزایش دفع نیتروژن همراه است، اما در مورد این که ورزشکاران به پروتئین بیشتری نسبت به افراد کم تحرک نیاز دارند یا خیر، اتفاق نظر وجود ندارد. گروه های پژوهشی زیادی ادعا می کنند که شواهد گویای این هستند که ورزشکاران به پروتئین بیشتری نیاز دارند، در حالی که دیگران بر این باورند که شواهد برای بیان چنین حکمی کافی نیست. باور جالبی که در این زمینه وجود دارد این است که تمرینات ورزشی می تواند سبب صرفه جویی مصرف پروتئین شود. گروه های پژوهشی که طرفدار افزایش پروتئین دریافتی ورزشکاران استقامتی هستند ، به طور معمول دریافت ۱/۲ تا ۱/۸  گرم پروتئین به ازای هر کیلوگرم وزن بدن را پیشنهاد می کنند( در مقابل ، مقدار پیشنهاد شده برای میانگین جامعه ، ۰/۸ گرم به ازای هر کیلوگرم وزن بدن است).

حتی اگر نیاز به پروتئین افزایش یابد، در ورزشکارانی که بیش از مقدار پیشنهاد شده پروتئین دریافت نکرده اند، هیچ گونه مشکلی دیده نشده است. برای نمونه ، می توان به مسابقات دور فرانسه اشاره کرد. دوچرخه سواران در این رویداد به مدت ۳ تا ۷ ساعت در روز مسابقه می دهند و حفظ تعادل انرژی در این شرایط اغلب مشکل است( ساریس و همکاران۱۹۸۹؛ جاکندروپ، کرایج و هاولی ۲۰۰۰). به هر حال، در این شرایط به نظر می رسد، آنها مشکلی برای حفظ تعادل نیتروژن نداشته باشند( برونس و همکاران a1989). با افزایش دریافت غذا، دریافت پروتئین نیز به طور خودکار افزایش می یابد، زیرا بسیاری از فرآورده های غذایی حداقل دارای مقداری پروتئین هستند. ون ارپ-بارت و همکاران(۱۹۸۹) در مطالعه ی خود ارتباط خطی بین دریافت انرژی و دریافت پروتئین نشان دارند. دوچرخه سواران دور فرانسه ، ۱۲ درصد انرژی دریافتی روزانه ی خود (۲۶ مگاژول یا ۶۵۰۰کیلوکالری) را به شکل پروتئین دریافت و افزایش نیازهای پروتئینی پیشنهاد شده (در حدود ۲/۵K/kg b.w./day) را به راحتی جبران کردند. این نتایج پیشنهاد می کند که تامین انرژی دریافتی، انرژی مصرفی را براساس نیاز روزانه تنظیم می کند. از این رو ورزشکاران استقامتی نیاز به مکمل سازی پروتئین ندارند.