پاسخ هورمون‌های تنظیم مایعات به فعالیت ورزشی

پاسخ هورمون‌های تنظیم مایعات به فعالیت ورزشی

هورمون‌های تنظیم مایعات به محرک واحدی پاسخ می‌دهند و جملگی عمل می‌کنند تا از تعادل مایعات در داخل بدن دفاع کنند. به‌ خوبی معلوم شده ‌است که بر اثر فعالیت‌های ورزشی میزان ADH، آلدسترون و فعالیت رنین (پلاسما PRA، شاخص فعالیت آنژیوتانسینII) افزایش می‌یابند.

این هورمون‌ها مایعات بدن را هنگام فعالیت‌های ورزشی یعنی زمانی ‌که بر اثر تعریق، مایعات و الکترولیت‌ها دفن می‌شوند، حفظ می‌کنند. به‌ نظر می‌رسد پاسخ این هورمون‌ها در زنان و مردان مشابه باشد، اما غلظت آلدسترون می‌تواند در مرحله میان لوتئالی دوره قاعدگی تا حد معنی ‌داری افزایش یابد.

هورمون‌های تنظیمی مایعات به روشی درجه ‌بندی‌ شده (تدریجی) به مقادیر کاهش آب بدن دفع مایعات بدن پاسخ می‌دهند و پاسخ آن‌ها زمانی بیشتر می‌شود که فعالیت ورزشی در یک محیط داغ انجام شود.

شدت فعالیت ورزشی نیز محرک قوی الگوی ترشحی AVP ، آلدسترون و PRA است. پاسخ کامل بیشتر این هورمون‌ها زمانی مشاهده می‌شود که فعالیت ورزشی خیلی شدید با فعالیت ورزشی کم‌شدت مقایسه شوند. آب‌رسانی مجدد هنگام فعالیت ورزشی باعث می‌شود تا پاسخ ADH و PRA کاهش یا متوقف شود، اما مقادیر آلدسترون تنها زمانی کاهش می‌یابد که یک محلول ایزوتونیک (هم غلظت) مصرف شود.

پاسخ هورمون‌های تنظیم مایعات و تمرین

تمرین‌ها باعث کاهش پاسخ هورمون‌های تنظیم مایعات می‌شوند و این زمانی است که فعالیت ورزشی در شرایط مشابه با (بار فشار) فعالیت ورزشی پیش ‌از تمرین‌ها انجام شود (بار مطلق مشابه). پاسخ بزرگ ‌تر این هورمون‌ها را زمانی مشاهده می‌کنیم که افراد ورزیده را با افراد غیر ورزیده‌ای مقایسه کنیم که فعالیت ورزشی را در شدت نسبی یکسانی انجام داده باشند. به ‌خوبی معلوم شده‌ است که تمرین‌های طولانی ‌مدت به افزایش ذخایر مایعات بدن منجر می‌شوند که این در اصل به دلیل افزایش حجم پلاسما است. بنابراین، افراد ورزیده می‌توانند حتی اگر به دلیل مقدار تعریق بیشتر، کاهش مطلق بیشتری در حجم پلاسما داشته باشند، حجم بیشتری از خون خود را حفظ کنند.