پاسخ تستوسترون به فعالیت ورزشی شدید کوتاه مدت

پاسخ تستوسترون به فعالیت ورزشی شدید کوتاه مدت

نشان داده شده است که یک جلسه تمرین ورزشی مقاومتی به افزایش بارز غلظت محیطی تستوسترون و بسیار بیشتر از میزان استراحتی آن در مردان شده است. با وجود این، در مقایسه با آزمودنی هایی (مردان و زنان) که دست کم ۲ سال سابقه کار با وزنه داشته اند، هیچگونه تفاوت معنی داری در پاسخ تستوسترون به یک جلسه فعالیت ورزشی در مردان و زنانی که تجربه تمرین‌های مقاومتی اندکی داشتند، مشاهده نشده است.

کرامر و همکارانش گزارش کردند وزنه بردارانی که بیشتر از دو سال تجربه تمرین داشتند، از پاسخ تشریحی تستوسترون کاملاً بیشتری به یک جلسه فعالیت ورزشی برخوردار بوده اند تا وزنه بردارانی که کمتر از ۲ سال سابقه تمرین داشته اند. ضمناً به نظر می‌رسد الگوهای پاسخ ها تستوسترون به فعالیت ورزشی به طرح برنامه ورزشی نیز بستگی داشته باشد. نشان داده شده است هر یک از متغیرها به تنهایی (برای مثال، تناوب های استراحتی، شدت)، تاثیر بارزی بر پاسخ تستوسترون به یک جلسه تمرین شدید مقاومتی دارند.

غلظت های تستوسترون خیلی بیشتر زمانی مشاهده شده است که دوره های استراحتی بین ست‌ها، کاهش یافته است (۳ دقیقه کار و ۱ دقیقه استراحت بین ست ها) یا زمانی بوده است که شدت فعالیت ورزشی کاسته شده است (۵ تکرار بیشینه RM}} در مقابل ۱۰ {RM} ).

این موضوع می‌تواند به توجیه تغییرپذیری هایپرتروفی عضلانی کمک کند که در برنامه‌های تمرین های مقاومتی گوناگون و ترکیبی از حجم زیاد و دوره‌های استراحتی کوتاه در برنامه های تمرینی پرورش اندام کاران، دیده شده است.

به نظر می رسد پاسخ تستوسترون به یک جلسه فعالیت ورزشی هوازی شدید کوتاه مدت، یک پاسخ دو مرحله ای است و به نظر می‌رسد این موضوع به مدت فعالیت ورزشی بستگی دارد. در مطالعاتی که عمدتاً روی آزمودنی های مرد انجام شده خاطرنشان شده است، که فعالیت ورزشی نسبتاً کوتاه مدت (برای مثال ۱۰ تا ۲۰ دقیقه) بعید است که غلظت های تستوسترون پلاسمایی را افزایش دهد. با وجود این، با رسیدن مدت فعالیت ورزشی به ۲۰ تا ۳۰ دقیقه، افزایش معنی داری در تستوسترون مشاهده شده است.

همچنان که مدت فعالیت ورزشی افزایش می یابد، پاسخ دو مرحله دیده می‌شود،  با طولانی شدن فعالیت ورزشی، افزایش مقادیر تستوسترون تداوم می‌یابد و آنگاه پیش از آن که فعالیت ورزشی به اتمام برسد، میزان تستسترون شروع به کاهش می یابد تا شبیه به سطح اولیه (پایه) خود برسد. در فعالیت هایی که بیشتر از ۳ ساعت ادامه یافته‌اند کاهش بارزی (زیر مقادیر پایه) در تستوسترون گزارش شده است. این مقادیر کاهش یافته ممکن است به مدت ۴۸ ساعت پایدار باشد.

به نظر می‌رسد افزایشی که هنگام یک جلسه فعالیت ورزشی بی هوازی شدیدی که در غلظت های تستوسترون به وجود می‌آید، به مدت فعالیت ورزشی نیز بستگی داشته باشد.

در دوندگان مرد از غلظت های تستوسترون پس از ۹۰ ثانیه و ۲ دقیقه فعالیت ورزشی بی هوازی متناوب، افزایش یافته است. با وجود این، فعالیت های ورزشی کوتاه مدت تر (یک دوره سرعت ۱۵ ثانیه غیرتداومی) منجر به هیچ گونه تغییری در مقادیر استراحتی تستوسترون نشده است.

نکته جالب توجه، اینکه پاسخ تستسترون به فعالیت ورزشی هوازی درست بلافاصله بعد از فعالیت مذکور به مهمی پاسخ آن در دوره بازیافت نیست. پس از یک جلسه فعالیت ورزشی بی هوازی خیلی شدید، کاهش هایی تا حد زیر مقادیر استراحتی در تستوسترون دیده شده است. آثار فیزیولوژیکی مفید یا زیانبار ناشی از کاهش تستوسترون در دوره بازیافت، شناخته نشده است.