تاثیر مصرف کراتین بر ورزش های استقامتی

تاثیر مصرف کراتین بر ورزش های استقامتی

در فعالیت های ورزشی، بیشتر ATP از راه فسفوریلاسیون اکسایشی در میتوکندری ها سنتز می شود.

تجزیه خالص PCr و سهم خالص در تولید انرژی زیاد نیست. با وجود این، کراتین و PCr، دستگاه ترددی (رفت و برگشت) انتقال گروه‌های فسفاتی پر انرژی از جایگاه تولید ATP (میتوکندریها) به جایگاه مصرف ATP )میوفیبریل های فعال) را تامین می کند.

گروه فسفاتی تولید شده در میتوکندری ها به کراتین منتقل می شود تا فسفوکراتین تولید گردد. گروه فسفات از فسفوکراتین به ADP اهدا و ATP تولید می‌گردد که می‌تواند برای انقباض عضله استفاده شود بنابراین به لحاظ نظری کراتین می‌تواند تولید انرژی هوازی را تسهیل کند و عملکرد را در فعالیت ورزشی طولانی مدت افزایش دهد.

تاثیر مصرف کراتین بر ورزش های استقامتی و پژوهش های انجام شده

پژوهشگران دیگری، تاثیر مکمل سازی ۶ روزه کراتین را بر عملکرد فعالیت ورزشی استقامتی در دوندگان کاملاً ورزیده مطالعه کردند. در آزمایشگاه، مکمل سازی کراتین تاثیری بر دویدن فوق بیشینه روی تردمیل تا درماندگی نداشته است، اما با کاهش بارزی در عملکرد هنگام یک دوی ۶ کیلومتر همراه بوده است. مکمل سازی کراتین سبب افزایش وزنی به اندازه نیم تا یک کیلو گرم شده است که احتمالاً نتیجه منفی هنگام دوی ۶ کیلومتر را توجیه می‌کند.

در مطالعه دیگری، ۵ روز مکمل سازی کراتین (۲۰ گرم در روز) تاثیری بر اکسیژن برداشتی، تبادل گاز تنفسی و غلظت لاکتات خون هنگام فعالیت ورزشی تردمیل تناوبی زیر بیشینه و بازیافت نداشته است. این یافته ها نشان می دهد که کراتین و PCr موجود، میزان انتشار گروه های فسفاتی پر انرژی به درون سیتوزول را محدود نمی کند.  بنابراین، تاثیری بر متابولیسم عضله در فعالیت ورزشی استقامتی ندارد. به طور کلی، مطالعاتی که آثار مکمل سازی کراتین را بر عملکرد استقامتی سنجیده اند، تاثیر و ارگوژنیک آن را گزارش نکرده اند.