سیستم ایمنی و فعالیت ورزشی

سیستم ایمنی و فعالیت ورزشی

پاسخ ایمنی به فعالیت ورزشی،  موضوعی است که روز به روز علاقمندی و توجه خاصی به خودش جلب می کند و دلیل آن چیزی نیست جز آنکه تمرین های شدید ورزشی، استعداد ورزشکاران را به عفونت به ویژه عفونت های مجاری تنفسی فوقانی، زیاد می کند. با وجود این، معلوم شده است، فعالیت های ورزشی منظم با شدت متوسط هم برای بهداشت (تندرستی) و کامیابی مردم مفید است و هم خطر بسیاری از امراض و بیماری ها را کاهش می دهد. فعالیت های ورزشی تا نقطه معینی مفید است، از آن به بعد، افزایش شدت یا مدت ورزشی می تواند سیستم ایمنی را تخریب (مختل) کند. در پاسخ سیستم ایمنی به فعالیت ورزشی، توجه بیشتر پژوهش ها به این نکته معطوف شده است تا حجم و شدتی از تمرین های ورزشی که باعث بهترین عملکرد سیستم ایمنی میشود، شناسایی شوند.

سیستم ایمنی و فعالیت ورزشی‌

سیستم ایمنی از دو بخش تشکیل شده است : سیستم ایمنی ذاتی و سیستم ایمنی سازشی (اکتسابی).

ایمنی ذاتی، پاسخ طبیعی بدن است و نخستین خط دفاعی بدن در مقابل عوامل عفونی است. این سیستم با همه میکروارگانیسمهای مهاجمی که برای نخستین بار دیده می‌شوند، به مبارزه بر می خیزد. ایمنی ذاتی زمانی که در معرض میکروارگانیسم های دیگری از همین نوع قرار گیرد، توسعه نخواهد یافت. سیستم ایمنی ذاتی شامل پوست که مانع از نفوذ عامل های عفونی می شود، غشاهای مخاطی، PH مایعات بدن (برای مثال، اسید معده ) و ترشحات بدن می باشد. سیستم مکمل عبارتند از: لیزوزیم ها، فاگوسیت ها، و سلولهای کشنده طبیعی (NK) و نیز بخشی از پاسخ سیستم ایمنی ذاتی.

اگر خط دفاعی برای کشتن  آسیب زا ها کافی نباشند سیستم ایمنی اکتسابی فعال می‌شود. سیستم ایمنی اکتسابی، یک واکنش ویژه‌ای را به ازای هر عامل عفونی تولید میکند. در شرایط طبیعی، سیستم اکتسابی در از بین بردن آسیب‌زا های مهاجم موفق است. سیستم اکتسابی ضمناً می‌تواند حافظه‌ای از اینکه در معرض آسیب زا قرارگرفته تولید و آنتی بادی ها(پادزهرها) یا سلول‌های ایمنی دیگری به وجود می آورد. بدین ترتیب، بدن وقتی در معرض یک عامل عفونی ویژه‌ای قرار می گیرد، به سرعت و به گونه موثر تری پاسخ می دهد.