جذب آب

جذب آب

بیشتر آب در روده کوچک (۹۹ درصد) و اغلب در دوازدهه (۷۲ درصد) و از طریق انتشار ساده جذب میشود. جذب آب بر اساس قانون اسمز انجام میشود. غشایی که به مواد محلول نفوذ ناپذیر و به آب نفوذ ناپذیر است، دو بخش را با مقدار آب یکسان و مواد محلول مختلف از هم جدا می کند. آب از غشاء دو جهت منتشر می شود، اما جریان آب به سمت بخش پر غلظت (پر غلظت از نظر ماده ای محلول)، بیشتر خواهد بود. پیامد حرکت خالص آب، برابر شدن غلظت محلول در دو سوی غشاء است . با این حال غلظت آب در بخش پرغلظت بیشتر افزایش می یابد.

واژه اسمول تعداد ماده محلول را تشریح کرده و مقدار ماده محلول بر حسب mOsm/Kg (اسمولالیته) یا mOsm/L (اسمولاریته) بیان می شود. اسمولاریته ی بیشتر مایعات بدن در حدود mOsm/L ۲۹۰  می‌باشد. بنابراین، هنگامی که اسمولاریتیه ی کیموس پایین (کمتر از mOsm/L ۲۸۰) است، آب به طرف سلول پوششی و پلاسمای خون که اسمولاریته ی بالاتری دارد، حرکت می کند. اگر اسمولاریتیه ی کیموس بالا باشد (برای مثال در در یک محلول گلوکزی بیش از mOsm/L ۳۰۰)، به سمت مجرای روده حرکت می کند. مواد محلول (یعنی گلوکز و سدیم)، شیب اسمز تغییر کرده و آب به سمت اپی تلیوم کشیده می‌شود ( این فرآیند کشش حلال نامیده می شود ).

مقدلر مواد مترشحه به درون روده در یک فرد بالغ بی تحرک، می تواند به بیش از L/day 7 برسد. این ۷ لیتر مایع توسط ترشحات غدد بزاقی، دیواره ی معده، کیسه صفرا، لوزالمعده و روده تولید می شود. متوسط مایع دریافتی ۲ لیتر در روز می باشد، بنابراین ممکن است کل آب جذب شده به بیش از ۹ لیتر برسد. هنگام فعالیت ورزشی، به ویژه در شرایط گرم یعنی زمانی که دفع و دریافت مایع بالاست، جذب آب روزانه می‌تواند به بیش از ۱۰ لیتر برسد. اسهال جذب آب را کاهش داده و دفع آب از بدن می تواند ( در برخی موارد که تهدید کننده زندگی نیز نامیده می شود ) افزایش یابد.