سندرم بیش تمرینی

پیش بینی سندرم بیش تمرینی

محققین زیادی سعی کرده اند که سندرم بیش تمرینی را در مراحل اولیه با استفاده از اندازه گیری های فیزیولوژیکی تشخیص دهند، ولی هیچ یک به طور کامل موفق نشده اند. اغلب تعیین این که آیا اندازه گیری های به دست آمده مربوط به بیش تمرینی است یا نشان دهنده پاسخ های طبیعی به تمرینات سنگین بسیار دشوار است.

برخی از تغییرات فیزیولوژیکی که به عنوان ابزارهایی جهت تشخیص سندرم بیش تمرینی در نظر گرفته میشوند عبارتند از:

میزان آنزیم خون: بعد از یک تمرین سنگین آنزیم هایی مانند CPK (کراتین فسفو کیناز)، LDH (لاکتات دهیدروژناز) و SGOT (سرم گلوتامیک اگزالیک ترانسمیناز) در خون ۲ تا ۱۰ برابر بیش تر از حد طبیعی می گردد. البته هنوز شواهدی وجود ندارد که چنین شرایطی را با سندرم بیش تمرینی مربوط سازد. محققین گمان می کنند که افزایش میزان آنزیم های خون و آسیب دیدگی تار عضلانی اغلب بدون در نظر گرفتن شرایط تمرین در انقباض های برون گرا اتفاق می افتد. به همین دلیل و همچنین به سبب این که اندازه گیری میزان این آنزیم ها هم مشکل است و هم گران، ظاهرآ میزان آنزیم های خون شاخصی مناسبی برای سندرم نیست.

اکسیژن مصرفی: هم زمان با کاهش کارایی در حرکت معمولآ اکسیژن مصرفی افزایش می یابد. به این دلیل اندازه گیری اکسیژن مصرفی در هنگام تمرینات استاندارد به عنوان شاخصی جهت کاهش مهارت ورزشکار در هنگام بیش تمرینی مورد استفاده قرار می گیرد. از سوی دیگر متاسفانه چنین آزمون هایی به علت این که پیچیده هستند و وقت زیادی برای آن صرف می شود و نیز به دلیل این که در مکان های ورزشی کاربرد ندارد، برای مربی و ورزشکار ارزش زیادی ندارد.