ریبوز

ریبوز

ریبوز یک قند ساده در نظر گرفته میشود. ریبوز به طور معمول در غذا یافت نمی شود، اما می تواند در بدن سنتز شود. ریبوز فسفریله شده می تواند یک زیر واحد از ATP و DNA شود. این رابطه با ATP است که علاقه ها را به ریبوز به عنوان یک مکمل رژیمی چلب کرده است. ریبوز در دهه ۱۹۸۰ که محبوبیت کراتین به جریان اصلی تبدیل شد و تحقیقات استفاده از کراتین را به طور مستدل تر حمایت کردند، محبوب شد. هم ریبوز و هم کراتین، در سنتز ATP درگیر نمی شوند.

به طور اختصاصی، ریبوز در سنتز ATP (آدنوزین تر فسفات)، مولکول پر انرژی استفاده شده توسط عضلات در طول انقباض عمل می کند.

در طول تمرینات پر شدت، عضلات ATP را به میزان بالایی استفاده می کنند. تجریه ATP، منجر به تولید آدنوزین دی فسفات ADP و آدنوزین منو فسفات AMP می شود. عضلات می توانند برخی از این مولکول های ADP و AMP را باز یافت کرده، و بوسیله ذخایر کراتین فسفات به ATP برگردانند. متاسفانه در طول این فرآیند برخی از مولکول های AMP از سلول خارج می شوند. به محض برداشته شدن، این مولکول ها دیگر نمی توانند به مولکول های مفید ATP باز گردانده شوند. ریبوز از خروج سلول مولکول های AMP، جلوگیری می کند. این امر مولکول های AMP بیشتری را داخل سلول حفظ کرده، و بازیافت آن ها جهت بازسازی دوباره مولکول های ATP را امکان پذیر می سازد.

مزایای عملکردی ورزشکاران:

ورزشکاران درگیر در ورزش های قدرتی و توانی پرشدت، قادر به بهرمندی بیشتر از مصرف مکمل ریبوز هستند. سطوح بالاتر ATP در عضلات می تواند ورزشکار را جهت تمرین برای دوره ی طولانی تری از زمان در شدت بالاتر توامند سازد.

میزان مصرف:

طیف وسیعی از راهکارهای مصرف مکمل به کار گرفته شده با ریبوز، دامنه ای از ۶۲۵ میلی گرم تا ۲۰ گرم دارد. اکثر پژوهش های تحقیقاتی، ۱۰ تا ۲۰ گرم در روز را استفاده کرده اند، اگر چه ۲۰۰ میلی گرم برای هر کیلوگرم وزن بدن پروتکل دیگری است که استفاده شده است.

عوارض:

مصرف مکمل به نظر بی خطر می رسد. هیچ گونه تداخل مکمل – دارویی یا دیگر نگرانی هایی تا این زمان شناخته نشده است.