سنتز پروتئین

سنتز پروتئین

در فرد بزرگسال ۷۰ کیلوگرمی به طور متوسط روزانه تقریبا ۴۰۰ گرم پروتئین سنتز می شود که از این میان، ۷۰ گرم از اسید آمینه های رژیم غذایی تامین می گردد. بیشتر اسید آمینه های مورد نیاز سنتز پروتئین از نوسازی روزانه پروتئین‌های بدن به دست می‌آیند.

اسید آمینه های ناشی از هیدرولیز پروتئین های رژیم غذایی موجود در روده از راه سیاهرگ باب کبدی وارد کبد می‌شوند و در ساخت پروتئین جدید استفاده یا کاتابولیزه می شوند. افزایش غلظت پلاسمایی اسیدهای چرب مانند شرایطی که پس از خوردن مواد غذایی دیده می شود، علاوه بر آنکه باعث رهایش انسولین وابسته به گلوکز از سلولهای بتای پانکراس می‌شود، رهایش گلوکاگون از سلولهای آلفای پانکراس را نیز تحریک می کند.

تاثیر گلوکاگون بر کبد دو جنبه دارد. نخست، برداشت اسید آمینه ها از کبد برای سنتز پروتئین را افزایش میدهد. دوم، امکان رخ داد گلوکونئوژنز (GNG) به مقدار کافی می شود و از هیپوگلیسمی وابسته به انسولین ممانعت به عمل می آورد. بنابراین، حتی در حالت آنابولیکی، تبدیل اسید آمینه ها به گلوکز تا حدی انجام می شود.

انسولین علاوه بر تاثیری که بر برداشت گلوکز از بافت های محیطی دارد، برداشت اسید آمینه ها به ویژه اسید آمینه های شاخه دار به داخل عضله را زیاد میکند. عضله جایی است که اسید آمینه ها برای سنتز پروتئین به هم متصل میشوند یا ترانس آمینه و کاتابولیزه میشوند. این فرایند شامل پیام‌ رسانی درون سلولی از راه آبشار فسفر دار شدن است که سرانجام رونویسی ژن را تعدیل می‌کند. اعمال کوتاه مدت انسولین عبارتند از تحریک انتقال به درون عضلات اسکلتی در تامین سوبسترای سنتز آمینو آسیل –  tRNA و افزایش تعداد پلی زوم و ترجمه mRNA به پروتئین در عضلات و کبد.