کراتینین

کراتینین :

از کراتین که در بافت ماهیچه ای وجود دارد تولید می شود و برای ارزیابی پروتئین عضله استفاده می شود. کراتینین سرم به همراه BUN برای ارزیابی عملکرد کلیه استفاده می شود. کراتینین ادراری برای ارزیابی وضعیت پروتئین سوماتیک (عضله) استفاده می شود.

کراتین از اسید آمینه های گلیسین و آرژنین با اضافه شدن در گروه متیل به وجود می‌آید. گروه متیل از چرخه S-آدنوزیل میتونین – هموسیستئین تامین می شود که وابسته به فولات و B₁₂  است. کراتین فسفات یک بافر فسفات پر انرژی می باشد که باعث تامین ATP برای انقباض ماهیچه می شود.

وقتی که کراتین دفسفریله می شود مقداری از آن به صورت خود به خودی طی یک واکنش غیر آنزیمی برگشت ناپذیر به کراتینین تبدیل می شود. کراتینین عملکرد بیولوژیکی خاصی ندارد و مدامآ توسط سلولهای ماهیچه آزاد می‌شود و با مقداری بازجذب توسط کلیه ها دفع میشود. استفاده از کراتینین ادراری برای ارزیابی وضعیت پروتئین سوماتیک تحت تاثیر رژیم همه چیز خواری قرار میگیرد. به خاطر اینکه کراتین در ماهیچه ذخیره می شود گوشت های عضله منبع غنی کراتین به حساب می‌آیند.  کراتینینی که از کراتین رژیمی ساخته می شود قابل تمایز با نوع آندوژن آن نیست. هنگامی که بیمار از رژیم محدود از گوشت استفاده می‌کند اندازه مخزن پروتئین ماهیچه اش مستقیما و متناسب با مقدار کراتینین دفع شده است.

به طور کلی مردان نسبت به زنان سطوح سرمی بالاتری از آن را داشته و میزان بالاتری از آن را دفع می کنند. افراد با عضله بیشتر نسبت به افراد با عضله های کمتر سطوح سرمی بالاتری از آن را داشته و میزان بالاتری از آن را دفع می کند. وزن کل بدن متناسب با ترشح کراتینین نمی‌باشد اما با توده ماهیچه های متناسب است. ترشح روزانه کراتینین به طور قابل توجهی در بین افراد به خاطر اتلاف در عرق متفاوت می باشد‌. به علاوه این تست بر پایه جمع آوری ۲۴ ساعته ادرار می باشد که انجام آن مشکل است و به خاطر این محدودیت ها غلظت کراتینین ادراری برای ارزیابی وضعیت پروتئین سوماتیک در محیط های مراقبت سلامتی دارای محدودیت می باشد و تنها برای اهداف تحقیقاتی استفاده می شود.

میزان ترشح creatinine با توده ماهیچه ای در ارتباط است و به عنوان یک درصد استاندارد شاخص در نظر گرفته می شود .