سیستم های انرژی

سیستم های انرژی

سه سیستم انرژی که انرژی را برای جلسلت تمرین از گرم کردن تا تمرینات سرعتی و از تمرینات قدرتی تا تمرینات استقامتی فراهم می کنند، شامل سیستم فسفاژن، سیستم گلیکولیتیک ( گلیکولیز بی هوازی ) و مسیر هوازی هستند. گرم کردن پاسخ متابولیکی و سیستم انرژی متفاوتی نسبت به دو های سرعت بر بدن تحمیل می کند. تمرین توانی و قدرتی نیز تا حدودی از تمرین استقامتی متفاوت می باشند. این تغییرات به دلیل بار تمرین ( حجم شدت) است که دیکته می کند: چه مقدار، چه وقت، و چگونه سیستم های انرژی در بدن نقش ایفا کنند. کربوهیدرات، پروتئین و چربی که روزانه مصرف می کنیم در داخل بدن و از طریق مسیرهای متابولیکی مختلفی ذخیره می گردند و استفاده انها بستگی به شدت و مدت تمرینی دارد که انجام می دهیم.

سیستم فسفاژن که تحت عنوان سیستم کراتین فسفات و فسفو کراتین نیز شناخته شده است، مسیری بی هوازی ( بدون اکسیژن) است که انرژی را برای عضلات در حال فعالیت فراهم می کند. مقدار فسفوکراتین ذخیره در بدن محدود است، بنابراین، این سیستم تنها انرژی کافی برای ۱۰ ثانیه فعالیت ورزشی با شدت بالا فراهم می کند. بسیاری از ورزشکاران توانی و سرعتی از این سیستم استفاده می کنند. پس از ۱۰ ثانیه اول از این نوع تمرین، معمولا نیاز به حدود  ۲ تا ۴ دقیقه استراحت برای بازسازی فسفوکراتین استفاده شده دارد. برای ورزشکاران در چنین تمریناتی گنجاندن فاصله استراحتی بین ست ها اهمیت زیادی دارد تا اینکه سیستم انرژی که در طی این استفاده بیشینه از انرژی تخلیه شده است، دوباره به حالت اولیه (ریکاوری) باز گردد.

سیستم گلیکولتیک، که تحت عنوان گلیکولیز نیز شناخته شده است، دیگر مسیر متابولیکی بی هوازی است که با شکستن گلوکز یا گلیکوژن و تبدیل به انرژی عمل می کند. مانند سیستم اول، سیستم گیلیکولتیک نیز ذخایر محدودی دارد و فقط سوخت کافی را برای فعالیت های ورزشی با شدت بالا ۱ تا ۲ دقیقه فراهم می کند. همچنین، این سیستم منجر به تولید لاکتات می گردد که که می توان آن را به عنوان دوست به جای دشمن به حساب آورد. لاکتات می تواند به عنوان منبع انرژی برای سوخت رسانی به عضلات در سطوح معینی از شدت مورد استفاده قرار گیرد.

سیستم هوازی، سومین سیستم انرژی است که از اکسیژن برای تولید انرژی استفاده می کند و بنابراین می تواند مقدار زیادی انرژی تولید کند. پیروات، محصول گلیکولیز، وارد میتوکندری ( کارخانه تولید انرژی) می گردد و منبع انرژی دایمی تولید می کند که برای عضلات در حال فعالیت برای ساعت ها سوخت فراهم می کند.

هنگامی که ورزش را با فعالیت ورزشی قلبی و عروقی با شدت پایین یا با یک گرم کردن دینامیک شروع کنید، بدن عمدتآ از سیستم بی هوازی و مشارکت کمتر سیستم هوازی استفاده می کند. هنگامی که بیشتر به سمت فعالیت هوازی حرکت می کنید سلول های بدن بیشتر متکی به سیستم انرژی هوازی می گردند و مشارکت سیستم بی هوازی انرژی کمتر می گردد. به عنوان یک قانون کلی؛ تمرین بیشینه و با شدت بالا بیشتر متکی بر سیستم متابولسیمی بی هوازی است، درحالیکه، تمرین طولانی مدت تر و با شدت پایین تر بیشتر متکی بر سیستم متابولیسمی هوازی است. خیلی به ندرت اتفاق می افتد که یک سیستم به تنهایی همه انرژی مورد نیاز فعالیت در نقطه ای خاص در سراسر فعالیت ورزشی را تامین کند.