لپتین

لپتین – Leptin

لپتین یک هورمون پپتیدی است که از بافت چربی آزاد می شود و توسط ژن چاق (ob) کدگذاری می شود. در حالی که نقش Leptin به طور کلاسیک در تنظیم اشتها، عملکرد عصبی غدد درون ریز و هموستاز انرژی توصیف می شود، به نظر می رسد که بر چندین فرآیند فیزیولوژیکی دیگر تأثیر می گذارد. اینها عبارتند از متابولیسم، تنظیم غدد درون ریز و عملکرد ایمنی، با سایر عملکردهای احتمالی که هنوز در انتظار شناسایی هستند. ناهنجاری های لپتین با انواع سندرم های متابولیک، به ویژه چاقی ارتباط دارد. مطالعه فیزیولوژی Leptin به درک ما از هموستاز انرژی کمک کرده است و به نظر می رسد که نقش اساسی در ایجاد یک درمان موثر و راه حلی برای اپیدمی رو به رشد چاقی داشته باشد. شاخص توده چربی کل بدن (BMI)، هورمون های متابولیک و جنسیت عواملی هستند که بیشترین تأثیر را بر غلظت Leptin در گردش خون دارند. زنان دارای سطوح بالاتر لپتین در گردش در مقایسه با مردان هستند.

لپتین هورمونی است که بدن شما ترشح می کند و به آن کمک می کند وزن طبیعی خود را به مدت طولانی حفظ کند. سطح لپتین در خون شما با میزان چربی بدن شما ارتباط مستقیم دارد. مقاومت به Leptin باعث می شود که شما احساس گرسنگی کنید و بیشتر غذا بخورید، حتی اگر بدن شما ذخایر چربی کافی داشته باشد.

لپتین چیست؟

لپتین هورمونی است که بافت چربی (چربی بدن) ترشح می کند و به بدن کمک می کند وزن طبیعی خود را به مدت طولانی حفظ کند. این کار را با تنظیم گرسنگی با ایجاد احساس سیری (احساس سیری) انجام می دهد.

هورمون ها مواد شیمیایی هستند که عملکردهای مختلف بدن شما را با انتقال پیام از طریق خون به اندام ها، ماهیچه ها و سایر بافت ها هماهنگ می کنند. این سیگنال ها به بدن شما می گویند که چه کاری و چه زمانی باید انجام دهد.

دانشمندان Leptin را در سال ۱۹۹۴ کشف کردند، بنابراین هنوز در حال مطالعه آن هستند تا همه اثرات آن را درک کنند.

عملکرد لپتین چیست؟

عملکرد اصلی لپتین کمک به تنظیم تعادل طولانی مدت بین دریافت غذا و مصرف انرژی (هزینه) بدن شما است. Leptin به مهار (جلوگیری) گرسنگی و تنظیم تعادل انرژی کمک می کند تا وقتی بدن شما به انرژی (کالری) نیاز ندارد، واکنش گرسنگی ایجاد نکند.

لپتین عمدتاً بر روی ساقه مغز و هیپوتالاموس شما برای تنظیم گرسنگی و تعادل انرژی عمل می کند، اگرچه شما گیرنده های Leptin در سایر نواحی بدن خود دارید.

لپتین بر میزان گرسنگی و مصرف غذا از یک وعده غذایی به غذا دیگر تأثیری نمی‌گذارد، بلکه برای کمک به حفظ وزن طبیعی شما، مصرف غذا را تغییر داده و مصرف انرژی را در مدت زمان طولانی‌تری کنترل می‌کند.

Leptin تأثیر عمیق تری در کاهش وزن دارد. همانطور که چربی بدن (بافت چربی) کاهش می یابد، سطح لپتین کاهش می یابد، که به بدن شما سیگنال می دهد که فکر کند در حال گرسنگی است. این باعث تحریک گرسنگی و اشتهای شدید می شود و می تواند منجر به افزایش مصرف غذا شود.

دانشمندان هنوز در حال مطالعه Leptin هستند و معتقدند که این ماده روی متابولیسم، تنظیم سیستم غدد درون ریز و عملکرد سیستم ایمنی بدن شما نیز تاثیر می گذارد.

سطح لپتین چگونه کنترل می شود؟

بافت چربی سفید شما (چربی بدن) Leptin را می سازد و آزاد می کند. بافت چربی سفید نوع اصلی چربی در بدن شماست. زیر پوست شما، اطراف اندام های داخلی، در حفره میانی استخوان های شما قرار دارد. بافت چربی سفید به عنوان بالشتک برای قسمت های مختلف بدن شما عمل می کند.

مقدار Leptin در خون شما با مقدار بافت چربی بدن شما نسبت مستقیم دارد. به عبارت دیگر، هر چه چربی بدن کمتر باشد، لپتین کمتری دارید و هر چه چربی بدن بیشتر باشد، لپتین بیشتری دارید.

اگر توده چربی شما با گذشت زمان افزایش یابد، سطح Leptin افزایش می یابد و آنها با کاهش توده چربی شما به مرور زمان کاهش می یابند.

چه آزمایشی سطح لپتین را اندازه گیری می کند؟

آزمایش خون می تواند میزان Leptin را در نمونه خون گرفته شده از ورید بازوی شما بررسی کند.

ارائه دهندگان مراقبت های بهداشتی به طور معمول سطوح Leptin را آزمایش نمی کنند و این آزمایش توسط همه آزمایشگاه ها ارائه نمی شود. ارائه دهندگان به طور معمول فقط در صورتی که فردی چاق باشد و گرسنگی مداوم داشته باشد، یا اگر یک کودک خردسال دارای چاقی کلاس ۳ باشد، آزمایش لپتین را در نظر می گیرند.

سطوح نرمال لپتین چیست؟

محدوده مقادیر نرمال برای سطوح Leptin ممکن است در آزمایشگاه های مختلف کمی متفاوت باشد. حتماً به محدوده مقادیر نرمال ذکر شده در گزارش آزمایشگاهی خود نگاه کنید یا اگر در مورد نتایج خود سؤالی دارید از ارائه دهنده مراقبت های بهداشتی خود بپرسید.

به طور کلی، محدوده طبیعی برای سطوح لپتین عبارتند از:

بزرگسالان زن در هنگام تولد: ۰٫۵ – ۱۵٫۲ نانوگرم در میلی لیتر (ng/mL).

بزرگسالان مرد در هنگام تولد: ۰٫۵ – ۱۲٫۵ نانوگرم در میلی لیتر.

وقتی سطح لپتین خیلی زیاد باشد چه اتفاقی می افتد؟

از آنجایی که مقدار Leptin در خون شما به طور مستقیم با مقدار بافت چربی (چربی بدن) متناسب است، چاقی منجر به سطوح بالای Leptin (هیپرلپتینمی) می شود. این می تواند باعث عدم حساسیت به لپتین شود، وضعیتی که به عنوان مقاومت به لپتین شناخته می شود.

سایر شرایط مرتبط با هیپرلپتینمی عبارتند از:

• بیماری کبد چرب غیر الکلی.
• سندرم رابسون- مندنهال
• اختلالات نورودژنراتیو.
• افسردگی.
• اعتیاد به غذا.

مقاومت به لپتین چیست؟

اگر مقاومت به Leptin دارید، مغز شما به طور معمول به لپتین پاسخ نمی دهد. از آنجایی که به طور مداوم توسط Leptin تحریک می شود، شما احساس سیری یا سیری نمی کنید. این باعث می شود حتی اگر بدن شما ذخایر چربی کافی دارد، بیشتر بخورید.

کمبود ظاهری لپتین در مقاومت لپتین نیز باعث می شود بدن شما وارد حالت گرسنگی شود. در تلاش برای صرفه جویی در انرژی، مغز شما سطح انرژی شما را کاهش می دهد و باعث می شود در زمان استراحت کالری کمتری مصرف کنید.

بنابراین مقاومت به Leptin بیشتر به چاقی کمک می کند و به دلیل تحریک گرسنگی و کاهش متابولیسم باعث افزایش وزن اضافی به شکل ذخیره چربی می شود.

دانشمندان در حال حاضر روی ساخت داروهایی کار می کنند که می توانند مقاومت به لپتین را درمان کنند.

علائم مقاومت به لپتین چیست؟

مقاومت به Leptin منجر به کاهش توانایی لپتین در سرکوب اشتها یا افزایش مصرف انرژی بدن شما می شود. به دلیل تی

علائم مقاومت به لپتین چیست؟

مقاومت به لپتین منجر به کاهش توانایی لپتین در سرکوب اشتها یا افزایش مصرف انرژی بدن شما می شود. به همین دلیل، علائم اصلی مقاومت به Leptin احساس گرسنگی مداوم و افزایش مصرف غذا علیرغم داشتن مقادیر کافی یا بیش از حد چربی بدن است.

با این حال، چندین عامل و شرایط دیگر می توانند به این علائم کمک کنند، نه فقط مقاومت به لپتین. دانشمندان هنوز در حال یادگیری در مورد لپتین هستند و ممکن است بعداً علائم دیگری از مقاومت به Leptin را کشف کنند.

وقتی سطح لپتین خیلی کم باشد چه اتفاقی می افتد؟

بسیار نادر است که سطح Leptin کمتر از حد طبیعی باشد (هیپولپتینمی). وضعیت اصلی مرتبط با سطوح پایین لپتین، کمبود مادرزادی لپتین نامیده می شود، که یک بیماری ژنتیکی است که شما با آن متولد شده اید و مانع از تولید Leptin در بافت چربی شما می شود.

بدون لپتین، بدن شما فکر می‌کند که چربی بدن ندارد، که سپس سیگنال‌های گرسنگی شدید و کنترل نشده و مصرف غذا را می‌دهد. به همین دلیل، کمبود مادرزادی لپتین منجر به چاقی کلاس III در کودکان و تاخیر در بلوغ می شود. همچنین با شرایط زیر همراه است:

• عفونت های باکتریایی مکرر.
• هیپرانسولینمی (تولید بیش از حد انسولین).
• بیماری کبد چرب.
• دیس لیپیدمی (عدم تعادل لیپیدها از جمله کلسترول و تری گلیسیرید).
• هیپوگنادیسم هیپوگنادوتروپیک (سطح پایین هورمون جنسی).

چگونه سطح لپتین خود را بالا ببرم؟

متأسفانه، برای بالا بردن سطح لپتین برای کاهش گرسنگی و اشتها، کار زیادی نمی توانید انجام دهید، زیرا سطح Leptin شما مستقیماً با میزان بافت چربی بدن شما مرتبط است.

یک مطالعه نشان داد که افراد کم خواب سطوح بالایی از گرلین، هورمونی که سیگنال گرسنگی را نشان می دهد، و سطوح پایین لپتین دارند. داشتن مقادیر مناسب خواب با کیفیت به دلایل مختلفی مهم است، بنابراین، در هر صورت، برای سلامت کلی شما مفید است.

دانشمندان همچنین در حال بررسی رابطه بین لپتین و تری گلیسیرید هستند، نوعی چربی که به نام لیپید نیز شناخته می شود. برخی از مطالعات نشان داده اند که به نظر می رسد تری گلیسیرید بالا بر نحوه عملکرد لپتین تأثیر می گذارد، اما این مطالعات بحث برانگیز هستند. در حالی که برخی از دانشمندان فکر می کنند رژیم غذایی که برای کاهش تری گلیسیرید طراحی شده است می تواند به افزایش سطح Leptin شما کمک کند، دانشمندان دیگر مخالف هستند.

چه غذاهایی سرشار از لپتین هستند؟

از آنجایی که لپتین هورمونی است که بدن شما می سازد و یک ماده مغذی (مانند ویتامین C یا پروتئین) نیست، هیچ غذایی حاوی Leptin نیست.

یادداشتی از پایگاه تغذیه و ورزش

از آنجایی که لپتین یک کشف نسبتا جدید است، دانشمندان همچنان در تلاش هستند تا درباره آن، از جمله تاثیر آن بر چاقی و کاهش وزن، اطلاعات بیشتری کسب کنند. نقش Leptin در راه اندازی حالت گرسنگی بدن شما زمانی که چربی بدن شما کاهش می یابد می تواند کاهش وزن را دشوار کند. اگر نگران وزن بدن خود هستید یا می خواهید راهنمایی هایی در مورد چگونگی کاهش وزن به روشی سالم داشته باشید، با متخصص تغذیه یا علوم ورزشی مشورت کنید یا به متخصص غدد مراجعه کنید که در زمینه هورمون ها تخصص دارد و می تواند برنامه های مدیریت وزن را ارائه دهد.