بتا بلاکرها

بتا بلاکرها

طبقه ای از داروها هستند که گیرنده های بتا آدرنرژیک را بلوک (مسدود) می کنند و مانع از پیوند کاتکولامین ها (برای مثال نوراپی نفرین و اپی نفرین) با آنها می شوند. به طور کلی، بتا بلاکرها توسط متخصصان قلب و عروق تجویز می شوند تا گروه زیادی از بیماری‌های قلبی عروقی مثل پرفشاری خون را درمان کنند. فایده ارگوژنیکی این داروها آن است که می‌توانند هنگام عملکرد، اضطراب و رعشه را کاهش دهند. بنابراین، ورزشکارانی که به حرکات کنترل شده یکنواختی متکی اند (برای مثال تیراندازان با کمان، تیراندازان مجرب)، به نظر می‌رسد که از این داروها بهره می‌برند. به علاوه، پیشنهاد شده است با ایجاد تنظیم مثبت گیرنده های بتا (در دسترس قرار گرفتن گیرنده های بتا)، باعث بهتر شدن سازگاری های فیزیولوژیکی با تمرین های استقامتی می شوند. این موضوع در صورت قطع استفاده از این داروها می تواند به پاسخ بیش از حد به تخلیه سمپاتیکی (برای مثال، بهتر شدن پاسخ انقباضی) هنگام فعالیت ورزشی شدید منجر شود.

چندین مطالعه نشان داده‌اند که بتا بلاکرها دقت تیراندازی آهسته و سریع – هر دو – را بهتر می‌کنند. به علاوه، به نظر می‌رسد مقدار مصرفی، آثار چشمگیری بر میزان پیشرفت دارد. در تیراندازانی که بتا بلاکرها را در دو روز مختلف (۸۰ میلی گرم در مقابل ۴۰ میلی گرم اگزوپرونولل) مصرف کرده بودند، گروهی که مقدار بیشتری خورده بودند، عمل خود را با دقت بیشتری انجام داده اند. با وجود این، در ورزش های خاصی، برانگیختگی تا حدودی می تواند مهم باشد. تچ گزارش کرده است در مقایسه با آزمودنی هایی گروه کنترل، بولینگ بازانی که عملکردشان هنگام انسداد با اگزوپرونولل (یک داروی بتابلاکری) بهتر شده، تواتر قلبی بیشتری قبل، هنگام و پس از مسابقه داشته اند.

بتا بلاکرها همچنین می‌توانند تاثیر ارگولیتیکی (کاهش عملکرد) داشته باشند. مطالعاتی نشان داده‌اند بتا بلاکرها با کاهش اکسیژن و مواد غذایی تحویلی به عضلات فعال پاسخ قلبی عروقی به فعالیت ورزشی را مختل می سازند. خطرهای  وابسته به این داروها عبارتند از: نایژه گرفتگی در افراد مبتلا به آسم، منگی (به دلیل کاهش فشار خون)، افزایش خستگی، و کاهش قند خون در بیماران دیابتی نوع دوم (بتا بلاکرها می توانند ترشح انسولین را افزایش دهند.)