فشار سرمایی

فشار سرمایی

عوامل موثر در کاهش دما

وقتی فردی در معرض سرما – اعم از اینکه هوای سرد باشد یا آب سرد قرار می گیرد گرما از بدن به محیط انتقال می یابد. در این شرایط، انتقال گرما از مرکز بدن به پوست و از پوست به محیط افزایش می‌یابد. بیشتر گرمایی که از پوست دفع میشود، از راه سازوکارهای هدایت یا انتقال صورت می پذیرد.

زمانی که درجه حرارت محیط کمتر از دمای مرکزی بدن می‌شود، شیب دمایی افزایش می‌یابد و در نتیجه دمای بدن کاهش می یابد. اختلاف بین دمای مرکزی بدن و محیط می‌تواند بر اثر وزش باد بیشتر شود. باد با دفع هوای گرم محبوس در پوشش عایقی، افزایش خنک کنندگی تبخیری، زمانی که پوشش بدن خیس است، و افزایش خنک کنندگی تبخیری مستقیماً از راه پوست زمانی که پوست مرطوب است، کاهش دمای بدن را سرعت می بخشد.

واژه سوز باد برای توصیف آثار توأمان سردی دمای محیط و حرکت هوا استفاده می شود. هر چند شاخص سوزباد گسترش یافته تا خطر نسبی آسیب‌های سرمازدگی بافت‌ها را نشان دهد ولی برخی پژوهشگران خاطر نشان ساخته‌اند که این شاخص محدودیت‌های زیادی دارد. شاخص سوزباد ممکن است آثار ناشی از افزایش سرعت باد را پیش از حد برآورد کند و آثار ناشی از کاهش دمای پوستی را کمتر از حد لازم برآورد کند.

فشار سرمایی

به علاوه، این شاخص فقط خطر در معرض سرما زدگی (انجماد) پوست را برآورد می‌کند و نه پوست را که پوشش خوبی دارد. بنابراین، فردی که پوشش خوبی دارد، خطر زیادی متوجه سرمازدگی پوست وی نیست، لذا شاخص مذکور تنها شرایط محیطی بادی را برآورد می کند. با وجود این، اگر بخشی از بدن (برای مثال انگشتان یا صورت) در معرض وزش باد و در نتیجه در معرض خطر سرمازدگی باشد، شاخص می تواند مورد توجه قرار گیرد.

زمانی که بدن در آب سرد قرار می گیرد، در مقایسه با هرگونه شرایط محیطی دیگر، فرد در معرض خطر بسیار زیادتر آسیب سرمایی است. در مقایسه با زمانی که فرد در معرض هوا قرار میگیرد، در آب، انتقال دمای بدن از راه سازوکارهای هدایتی تقریباً ۲۵ برابر بیشتر است. در زمان غوطه وری در آب یخ، کل بدن میتواند تا بیشتر از ۶ درجه سانتیگراد در ساعت دچار کاهش دما شود. با این مقدار کاهش دما، مرگ ممکن است ظرف ۴۵ دقیقه تا ۳ ساعت رخ دهد. حتی زمانی که فعالیت ورزشی در آب سرد انجام می شود، گرمای متابولیکی تولید شده اغلب کفایت نمی کند تا خنک شدن سریع بدن را جبران کند. مصداق این موضوع را هنگام شنا کردن می توان دید که دفع گرما با روش های هدایتی و انتقالی – هر دو – افزایش می‌یابد. آثار ناتوان ساز یک محیط سرد و مرطوب را ما می توانیم به راحتی لمس کنیم و آن زمانی است که فرد در باران به فعالیت ورزشی بپردازد، بخشی از بدنش در آب غوطه ور شود، یا پوشش بدن خیس باشد. این شرایط دفع گرما (دما) را از راه روش های هدایتی، انتقالی و تبخیری تسهیل می کند.