سیستم سوخت و سازی و فعالیت ورزشی

سیستم سوخت و سازی و فعالیت ورزشی

بسیاری از سازگاری های فیزیولوژیکی ناشی از تمرینهای درازمدت با گسترش توانایی تولید انرژی بیشتر در ارتباط است. این انرژی برای کارآمدی بیشتر استفاده می شود، سازگاری های ناشی از تمرین ها با نوع تمرین های انجام شده جنبه اختصاصی دارد. تمرینهای استقامتی به تغییرات متابولیکی ( سوخت و سازی) و مورفولوژیکی ( ریختی) – هر دو- منجر می شوند. این تغییرات توانایی آوردن مواد مغذی به عضلات را افزایش می دهند و این امکان را برای عضله فراهم می سازند تا به صورت موثرتری از این مواد غذایی استفاده کنند و توانایی عضلات را برای تولید انرژی بیشتر زیاد می کنند. تمرین های بی هوازی باعث یک دسته سازگاری های سوخت و سازی می شوند که بسیار متفاوت تر از سازگاری های سوخت سازی است که نوعاً هنگام تمرین های هوازی دیده می شود. این سازگاری های سوخت و سازی با نیازمندیهای ورزشکار مربوط جنبه کاملاً اختصاصی دارد. این سازگاری ها در درجه اول به ورزشکار کمک می‌کند تا توانایی عضلات خود را برای تولید انرژی در قالب سیستم انرژی خاصی افزایش دهند و از راه گسترش ظرفیت بافری، تحمل  ورزشکار را نسبت به عدم تعادل اسید/ باز گسترش می دهند.

توجه اصلی به سازگاری های سوخت و سازی ناشی از تمرین های ورزشی اختصاص دارد که توانایی ورزشکار برای عملکرد بهترافزایش می‌دهند.

سازگاری های که مورد بررسی قرار می گیرند ،اختصاص به نوع برنامه تمرینی انجام شده (برای مثال هوازی یا بی هوازی ) دارد (جنبه اختصاصی دارد ).

انرژی زاهای زیستی عمدتاً با منبع انرژی ویژۀ انقباض های عضلانی ارتباط دارند. سه سیستم بیولوژیکی در بدن وجود دارد که انرژی تولید می کنند. دو تا از این سیستم ها می توانند بدون استفاده از  اکسیژن عمل کنند ، لذا بی هوازی خوانده می شوند.

سیستم سوخت و سازی و فعالیت ورزشی

این سیستم های انرژی عبارتند از:

سیستم انرژی فسفاژن (ATP-PC)، سیستم انرژی گلیکولیتیک. برای تولید انرژی، سیستم سوم به انرژی نیاز دارد، لذا به هوازی یا سیستم انرژی اکسیداتیو (اکسایشی) معروف است.

انرژی مورد نیاز همه اعمال سلولی از متابولیسم (سوخت و ساز) مواد گوناگونی که در عضلات (برای مثال، گلیکوژن یا تری گلیسیرید ) یا در جایگاه های ذخیره ای موجود در بدن ( برای مثال بافت ادیپوز) ذخیره اند، به دست می آید. در داخل هر سلول، یک سلسله واکنش های سوخت و سازی رخ می دهد تا ذخیرۀ بالقوه ای از انرژی شیمیایی به وجود می آید. این انرژی همۀ فرایندهای سلولی را که نمی توانند به شکل خود به خودی انجام شوند، امکان پذیر میسازد. جزء انرژی اصلی ای که همۀ  اعمال سلول میسر می‌کند، آدنوزین تری فسفات (ATP) است. مولکول ATP، سه گروه فسفات غیر آلی (Pi) دارد که به یک مولکول آدنوزین چسبیده اند .آنزیم آت پ آز(ATPase)باعث میشود تا یک گروه فسفات از ATPجدا شوند و آدنوزین دی فسفات (ADP) و Pi و مقدار زیادی انرژی به وجود می آید. فرایندی که از راه آن ATP می تواند تشکیل شود، فسفوریلاسیون خوانده می شود و ATP می تواند از سه منبع مختلف ساخته شود.