مطالعات انجام شده در زمینه کوئرستین

مطالعات انجام شده در زمینه کوئرستین

در حالی که بیشتر تحقیقات بر کوئرستین در ابتدای راه و عمدتاً در خارج از بدن یا روی حیوانات هستند، فواید سلامتی و عملکردی این فلاونوئید  با وجود قابل توجه و ملموس بودن در متغیرهای چندگانه، ممکن است اثرات مثبتی بر عملکرد استقامتی داشته باشند. برای مثال، یک متا – آنالیز (تحلیل) در سال ۲۰۱۱ از ۱۱ مطالعه و ۲۵۴ آزمودنی انسانی، مشاهده کرد با مصرف معتدل روزانه کوئرستین ۱۰۰۰ میلی گرم در طول ۱۱ روز در مقایسه با دارونما، حداکثر اکسیژن مصرفی و عملکرد استقامتی حدود ۲ درصد افزایش یافت ( کرزلر، میلارد – استافورد و وارن). تفاوت حاصله از نظر آماری معنادار و ۲ درصد افزایش در عملکرد می تواند، مفهوم عملکردی عظیمی را به ویژه برای ورزشکاران نخبه یا حرفه ای داشته باشد. جهت ارجاع این امر میتواند معادل باشد با اینکه یک دونده زمان دوی ۱۰ کیلومتری که در ۴۰ دقیقه انجام می دهد را به ۳۹:۲۰ کاهش دهد. مک آنولتی و همکاران (۲۰۱۱)، دریافتند که پروتکل مصرف مکمل ترکیبی  با ۱۰۰۰ میلی گرم کورستین به علاوه ۱۰۰۰ میلی گرم ویتامین سی (QC) یا ۱۰۰۰ میلی گرم کوئرستین، ۱۰۰۰ میلی گرم ویتامین سی، ۴۰۰ میلی گرم ایزوکورستین، ۳۰ میلی گرم اپی گالوکتچین گالات و ۴۰۰ میلی گرم اسیدهای چرب امگا ۳ (QFO) در هر روز برای دو هفته قبل و در طول سه روز دوچرخه سواری با ۵۷ درصد حداکثر توان برای سه ساعت و در مقایسه با یک دارونما، نشانگرهای فشار اکسیداتیو را در دوچرخه سواران تمرین کرده کاهش داد. این نتیجه به طور ویژه از منظر برگشت به حالت اولیه وابسته است. دیویس و همکاران (۲۰۰۹)، نشان دادن که کورستین، ظرفیت میتوکندریایی مغز و عضله را در حیوانات افزایش می دهد و با توجه به این امر که میتوکندری یک عامل کلیدی محدود کننده برای عملکرد استقامتی است، این داده ها دلگرم کننده می باشند. با این حال، این که  آیا این نتایج مطلوب برای جمعیت های انسانی صدق می کند یا خیر، هنوز اثبات نشده است.