دستگاه عصبی خودکار و بیش تمرینی

دستگاه عصبی خودکار و بیش تمرینی (تمرین زدگی)

پاسخ های فیزیولوژیکی که همراه با کاهش عملکرد دیده می شود، اغلب نشان دهنده تغییراتی در دستگاه عصبی یا هورمونی می باشد که هر دو با دستگاه سمپاتیک و پارسمپاتیک (دستگاه عصبی خود مختار: سیستم عصبی سمپاتیک و پاراسمپاتیک بخشی از سیستم عصبی است که در کارکرد قسمت های داخلی بدن همچون اندام ها، رگ های خونی، معده، روده، کبد، کلیه، مثانه، اندام های تناسلی، شش ها، مردمک، چشم، قلب، غدد عرق، بزاق و گوارشی اثر دارد و بطور خودکار کار می کند.) کنترل می شود.

علائم بیش تمرینی سمپاتیک می تواند منجر به موارد زیر شود:

• افزایش ضربان قلب در هنگام استراحت
• افزایش فشار خون
• کاهش اشتها
• کاهش توده بدنی
• اختلال در خواب
• ناپایداری هیجانی
• افزایش متابولیسم پایه

در بیش تمرینی پارسمپاتیک ورزشکاران اختلالات مشابهی در عملکرد نسبت به بیش تمرینی سمپاتیک نشان می دهند، ولی پاسخ های متفاوتی نسبت به آن دارند.

علائم بیش تمرینی پارسمپاتیک شامل موارد زیر می باشد:

• شروع زودرس خستگی
• کاهش ضربان قلب در هنگام استراحت
• سریع شدن ضربان قلب در هنگام برگشت به حالت اولیه
• کاهش فشار خون در هنگام استراحت

برخی علائم بیش تمرینی دستگاه عصبی خودکار در افرادی که دچار بیش تمرینی نشده اند، دیده می شود.

ورزشکاران جوان بیشتر دچار علائم بیش تمرینی سمپاتیک می شوند، ولی ورزشکاران مسن بیش تر دچار علائم بیش تمرینی پاراسمپاتیک می شوند.

دستگاه عصبی خودکار و بیش تمرینی – پاسخ های هورمونی نسبت به بیش تمرینی

زمانی که ورزشکار تمرین خود را به ۱/۵ تا ۲ برابر افزایش می دهد، میزان هورمون تیروکسین و تستوسترون خون معمولآ کاهش و میزان هورمون کورتیزول افزایش می یابد.

کاهش تستوسترون به همراه افزایش کورتیزول ممکن است به کاتابولیسم بیشتر پروتئین در سلول منجر شود تا آنابولیسم.

ورزشکارانی که دچار بیش تمرینی هستند اغلب میزان اوره در خون آن ها بالاتر است و چون اوره از تجزیه پروتئینی تولید می شود. این موضوع نشان می دهد که کاتابولیسم پروتئین افزایش یافته است.