اینوزین

 اینوزین

یک عضو از خانواده مواد شیمیایی به نام نوکلئوتید پورین است. اینوزین یک مولکول است که به عنوان یکی از ترکیبات ساختاری پایه تشکیل دهنده سلول ها به کار گرفته می شود، و می توان آن را به صورت پراکنده در تمامی بافت های بدن انسان به ویژه در عضله اسکلتی و قلبی یافت. اینوزین را می توان به طور طبیعی از منابع غذایی همچون، محصولات گوشت و مخمر آبحو بدست آورد. زمانی که در دهه ۱۹۹۰، به عنوان یک مکمل بالابرنده ظرفیت عضله سازی و همچنین افزایش دهنده انرژی و استقامت در طول تمرین و مسابقه به بازار عرضه شد، استفاده از مصرف مکمل آن توسط ورزشکاران محبوب شد.

اینوزین با همکاری در تولید DPG و ۲,۳ (یک ماده که حمل اکسیژن از سلول های قرمز خون به عضلات و قلب را تسریع می کند)، ادعا می شود اینوزین، به توسعه جریان خون، بالابردن ظرفیت حمل اکسیژن از خون و افزایش عملکرد استقامتی کمک می کند. علاوه بر این، به عنوان یک پیش ساز جهت تولید آدنوزین (مولکول درگیر در سنتز انرژی ATP)، تصور می شود اینوزین به بهینه سازی تولید انرژی و محافظت در برابر خستگی عضلانی کمک می کند.

ورزشکاران ممکن است از توسعه انرژی و استقامت در طول تمرینات و مسابقه بهرمند شوند.

فرم قرص و کپسول اینوزین که در دسترس است را می توان به طور روزانه ۴۵ تا ۶۰ دقیقه قبل از تمرین یا مسابقه، ترجیحآ با غذا مصرف کرد. به دلیل این که نتایج مطالعه در ارتباط با مزایای عملکردی مساعد نبوده است، میزان مصرف توصیه شده ای را نمی توان با اطمینان اعلام کرد. اگر چه میزان مصرف مطالعه به طور معمول دامنه ای بین ۵۰۰۰ و ۱۰۰۰۰ میلی گرم در روز دارند.

عوارض: مصرف پیش  از حد اینوزین، ممکن است سطوح خونی اسید اوریک را افزایش و خطر سنگ کلیه دردناک را بالا ببرد، بنابرین ورزشکاران مبتلا به نقرس و اختلالات کلیه باید از مصرف مکمل آن اجتناب کنند. دیگر عوارض گزارش شده شامل ناراحتی معده، تهوع و نفخ هستند.