تحقیقات انجام شده در زمینه مکمل اینوزین

تحقیقات انجام شده در زمینه مکمل اینوزین

مطالعات خوب طراحی شده ای که مزیت نیروزایی اینوزین را ارزیابی می‌کنند، محدود هستند و مناسب نبوده اند. در حقیقت، در برخی موارد اینوزین، در واقع عملکرد را دچار اختلال کرده است. برای مثال یک مطالعه دو سوکور کوچک از دوندگان تمرین کرده که ۶۰۰۰ میلی گرم اینوزین در روز مصرف کرده اند، را در برنامه تمرینی دویدن شامل، گرم کردن با شدت زیر بیشینه، حداکثر ۳ مایل (۴.۸ کیلومتر) دویدن روی تردمیل و ۳ مایل (۴.۸  کیلومتر) دویدن رقابتی روی تردمیل گنجانده بود، در نشان دادن هرگونه مزیت عملکردی یک پروتکل مصرف مکمل در دو روز شکست خورد. (ویلیامز و همکاران ۱۹۹۰).

در حقیقت، گروه دارونما به طور معناداری کار را به اتمام رساندند، رها کننده اختلال واقعی ایجاد شده، توسط مصرف مکمل اینوزین است.

تحقیقات انجام شده در زمینه مکمل اینوزین

به طور مشابه، یک مطالعه از ۱۰ دوچرخه سوار حرفه ای دریافت که در واقع پروتکل مصرف مکمل ترکیب ۵۰۰۰ میلی گرم اینوزین در روز طی پنج روز (در مقایسه با دارونما) در عملکرد پروتکل تمرینی دوچرخه سواری که یک تست ۳۰ ثانیه وینگیت، ۳۰ دقیقه تایم تریل، و دویدن با حداکثر سرعت تا خستگی را ترکیب کرده بود، اختلال ایجاد کرد (استارلینگ و همکاران ۱۹۹۶).

در طول یک پروتکل تمرینی که یک سری از رکاب زدن های سرعتی را بعد از یک تایم تریل ۲۰ دقیقه ای ترکیب کرد، افزایش میزان مصرف تا ۱۰۰۰۰ میلی گرم برای ۵ یا ۱۰ روز نیز جهت ایجاد هر گونه مزیت عملکردی شکست خورد (مک ناگتون، دالتون و تار ۱۹۹۹)؛ در نتیجه، توافق کنونی این است که به نظر نمی رسد اینوزین، عملکرد استقامتی را بهبود دهد و حتی ممکن است اثرات مخربی بر آن داشته باشد.