کم خونی ورزشی

کم خونی ورزشی

کم خونی ورزشی توسط بیشتر ورزشکاران به ویژه آنهایی که در آغاز یک دوره ی تمرینی شدید قرار دارند، تجربه می شوند. شروع یک تمرین شدید با افزایش حجم خون رابطه دارد که پیامد آن رقیق شدن اجرای خون است. از آنجایی که کاهشی در اجزایی خون وجود ندارد (که البته در هر کم خونی دیگر وجود دارد)، ظرفیت حمل اکسیژن در سطوح پیشین باقی می ماند (بنابراین کم خونی کاذب نامیده می شود).

پس از چند هفته، اجزای خون (شامل گلبول های قرمز خون) تا طبیعی شدن غلظت، افزایش می یابد. پیامد فعالیت های ورزشی وامانده ساز کاهش حجم پلاسما است که با بازگشت به حالت اولیه مناسب و افزایش آب گیری در دوره ی پس از ورزش جبران می شوند. تمرین سخت تر به ویژه در فعالیت های استقامتی با افزایش بیش تر حجم پلاسما ارتباط داشته و تا ۵ روز پس از جلسه ی تمرین ادامه می یابد. کم خونی حقیقی ناشی از فقر آهن با کاهش حجم گلبول قرمز (پایین بودن حجم میانگین گلبول یا MCV) و افت ذخایر آهن رابطه دارد، اما کم خونی ورزشی کاذب به هیچ یک از شاخص های زیستی مربوط نیست.

از دست رفتن آهن در عرق ریزی

غلظت آهن در عرق پایین است (در حدود ۲ میلی گرم در هر لیتر عرق) اما ممکن است عرق ریزی در فعالیت های طولانی مدت به قدری بالا باشد (احتمالآ بیش از ۲ لیتر عرق در ساعت) که منجر به از دست رفتن مقدار زیادی آهن شود. اگر چه مشخص شده است که ورزشکاران درگیر در جلسه های تمرینی طولانی مدت شدید در معرض خطر از دست دادن مقدار زیادی آهن قرار دارند، اما دیگر ورزشکاران نیز مقداری آهن از طریق عرق ریزی از دست می دهند که قابل چشم پوشی است.