پاسخ تستوسترون به فعالیت‌های ورزشی درازمدت

پاسخ تستوسترون به فعالیت‌های ورزشی درازمدت

ارتباط بین قدرت، توده عضلانی و مقادیر تستوسترون به طور کامل شناخته نشده است. فرض بر این است که غلظت های استراحتی زیاد تستوسترون می‌تواند تولید بافت خالص بدن را افزایش یا تسهیل کند. دلیل این امر در درجه اول می تواند استفاده گسترده از آنابولیک استروئیدها از سوی ورزشکاران توانی و پرورش اندام کاران باشد. پتانسیل وزنه برداران برای تغییر در میزان آندروژن از راه تمرین های مقاومتی طولانی مدت، روشن نیست. شش ماه تمرین مقاومتی در وزنه برداران غیررقابتی نتوانسته مقادیر استراحتی تستوسترون را تغییر دهد. در وزنه برداران نخبه، حتی یک سال کامل تمرین های قدرتی نتوانسته غلظتهای استراحتی تستوسترون را تغییر دهد، هرچند که قدرت در این افراد زیاد شده بوده است. با وجود این، پس از دو سال تمرین مقاومتی، علاوه بر افزایش قدرت، غلظت‌های استراحتی وزنه برداران نخبه تا حد معنی‌داری افزایش یافته است. این احتمال وجود دارد تغییراتی که در غلظت های استراحتی تستوسترون ایجاد می‌شود، بازتاب یک راهبرد سازشی پیشرفته‌ای نسبت به افزایش توانایی نیرو در افرادی باشد که پتانسیل اندکی برای تغییر در هایپرتروفی عضله دارند (برای مثال، ورزشکاران خیلی ورزیده قدرتی).

پاسخ تستوسترون به فعالیت‌های ورزشی درازمدت

فراوان دیده شده است که مقادیر استراحتی تستوسترون در ورزشکاران ورزیده استقامتی کمتر است. گزارش شده است که در مقایسه با گروه کنترل بی‌تحرک، مقادیر استراحتی تستوسترون در ورزشکاران استراحتی ۳۱ درصد و ۴۰ درصد کمتر بوده است. کمتر بودن مقادیر تستوسترون در این دسته از ورزشکاران می تواند محرک کافی ویژه رشد عضلات اسکلتی را تأمین نکند. این موضوع ضمنآ می‌تواند باعث دشواری هایی در راه مقابله با آثار کاتابولیکی گلوکوکورتیکوئیدها در عضله اسکلتی شود.